Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 36

að gera þetta. Lotta er ekki slæm, það er harka mannanna, sem hefur
skemt hana, nú er barnið búið að bræða hörkuna úr henni. Ur þessu
megum við vera óhrædd við Lottu«. Og svo fór hann og klappaði henni,
hún lá enn hreyfingarlaus, en horfði upp á þau hjónin og barnið. Hún
fann nú lil þess að hún átti aftur ástriki að fagna, og úr því þótti henni
engin skömm að því að vera púlshestur malarans.
HESTAR FLUTTIR I'RÁ REYKJAVÍK ÚT í SKIF TIL ENGLANDS.
Hann Brúnn auminginn.
Saga, som Hanna gamla sagði börnunum.
já, börnin mínl Jeg hef ekki haft það svo hlitl um æfina. Jeg var um-
komulaust barn, og niðursetningur, sem allir ömuðust við og enginn
lagði neitt líknaryrði, hvað þá heldur, að nokkur mannleg sál sýndi
mjer ástríki.
»0g þó var jeg ekki alveg umkomulaus. Frá því jeg var barn, hafði
jeg átt nokkra góða vini, sem raunar voru mállausir. Og með aldrinum