Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 50

46
Undarlegt var það! Nú fyrst virtist henni hún geta sjeð alt vel. Hún
sá skóginn og mjöllina á trjánum og grenitréð, sem hún hafði hengt bréfið
á, og káta Karó og rauða himininn, já, hún sá jafnvel sjálfa sig sitjandi á
tréstúfnum, með fæturna dregna undir sig og sjalið vafið utan um síg.
Þá varð rauði himinn allt í einu logagyltur. Undursamlega fagur
hljóðfærasláttur heyrðist. eins og sterkir orgeltónar í kirkju. Loftið varð hlýtt
og ilmandi, og yndislegt barn kom gangandi gegnum skóginu. Það hafði
svo mjúka, litla fætur, kringum höfuðið á því var geislabaugur og á herð-
unum bar það hvítt lamb.
Barnið ætlaði að fara að lyfta litla jólatrénu upp til sín. Hanna hélt
niðri í sér andanum . . . jú, sjáðu, nú varð því lítið á bréfið; það tók það
og las það, leit því næst yndislegu bláu augunum á Hönnu og hélt svo á-
fram að lesa.
★ ★ ★ ★ ★
* ¥ ¥ ¥
»En hví lætur hundurinn svonacc, sagði húsböndi Karós forviða, því
að Karó flaðraði í sífellu upp um hann, gelti og' togaði í frakkann hans.
Því næst kom vinnukonan inn:
»Æ, Guð hjálpi mér. Ekkjufrú Boi’ch, sem býr hérna i nágrenninu
hefir mist hana litlu Hönnu sína. Veslingskonan hleypur um, sem væri hún
frávita, og leitar að barninu sínucc.
»Komdu strax með loðkápuna mína og skriðljóscc kallaði húsbónd-
inn »og láttu þegar i stað leggja á hestinncc.
»IIvers vegna á að gjöra þaðcc, spurði frúin forviða.
»Góða mín, sérðu ekki livað Karó vill? Hann veit hvað orðið er af
Hönnu. Eg hefi oft veitt því athygli, hve mildir vinir þau eru. Flýtið ykkur
— veslings barnið getur dáið á meðancc.
Þvi næst stökk hann á hak hestinum og Ivaró hentist niður götuna
með svo miklum hraða, að maðurinn varð að riða hart brokk, til þess að
hafa við honum. Þeir þeyttust gegn um borgina, yfir vellina, inn í skóginn
og beina leið þangað sem Hanna var. Þar nam hundurinn staðar og gelti,
en Hanna hreyfðíst ekki, hún sat kyr eins og líkneski.
Maðurinn stökk af baki, hóf litla likneskið upp af tréstúfnum og inn
undir loðkápuna sina, steig aftur á bak og reið heimleiðis, svo hart sem
hesturinn gat brokkað. Karó stökk á eftir honum, án þess að láta nokkuð
til sín heyra.
»Sækið strax lækninn og hana frú Borch, hér er eg kominn með
barnið. Hún sat uppi í skóginum og Karó vísaði mjer leiðcc.
Hanna var nudduð með snjó, og læknirinn sýndi hina mestu ná-
kvæmni og gjörði alt, sem hann gat. Loks heyrðist hún draga andann.