Dýravinurinn - 01.01.1905, Page 32

28
Meðlœti og mótlœti.
otta lijet uppáhaldshross barónsins. Falleg var hún, þegar húndill-
aði undir honum eptir þjóðveginum og ljek sjer af kæti og æskufjöri
Augun skutu eidi, höfuðið var hnarreist og tígulegt; það kemhdi aptur
af hvítu, silkimjúka faxinu, og fögru, beinvöxnu fótunum heitli hún eins og
stálijöðrum.
Æskan og ánægjan skein út úr öllum hreyíingum hennar, þegar vel
lá á henni; og það lá alltaf vel á henni, þegar vel lá á húsbóndanum, og
það víssi Lotta ofurvel, það leít svo út, sem hún læsi það úr augum hans
Þá var hún venju fremur hnarreist, smáhneggjaði og hristi silkimakk-
ann með kvennlegri háttprýði og dillaði venju fremur á ganginum.
Þessu tóku menn eptir og þá var það vana viðkvæðið, að vel lægi á barón-
inum í dag. En væri baróninn heldur súr í skapi, þá fór Lotta venju frem-
ur hægt og var ekki eins háreist, þó lnin allt að einu ljeti vel undir hús-
bónda sínum. Baróninn var venju fremur ómannblendinn þá dagana, sem
hann var í vondu skapi, og þá vjeku menn heldur úr vegi fyrir Lottu og lion-
um. En hvernig sem á honum lá, ljet hann alltaf vel að Lottu og fór með
haua eins og bezta vininn sinn.
Hann ljet alltaf gefa henni hezta fóðrið og passa hana öllum öðrum
skepnum sínum betur. Riði hann ekki sjálfur út, ljet hann hestadrenginn
sinn fara með hana út í frískt lopt og liðka hana, en hann tók honum vax-a
fyx’ir því, að beita hana illu, og jafnaðarlegast tók hann á móti þeim, þegar
þau komu heim aptur, en þá máttihestasveinninn beita öllum kröptum til þess
að varna því, að hún flýgi ekki í fangið á húsbónda sinum og í yddi honum um
koll af ánægju. Hún mændi þá hýrum eptirvæntingaraugum á húshónda
sínn og sti-ax og hún komst að honum, stakk hún flipanum ofan að vösum
hans til þess að vita, hvort ekkert væi’i ætilegt í þeim handa sjer. svo lítill
sykurmoli eða eitthvað ]xví um líkt. Það var sönn vinátta, er lýsti sjer í
öllu látæði þeirra, hestsins og húsbóndans, þegar hún át úr lúku hans eða
hann strauk henni; og það var auðsjeð, að þessi vinátla hafði göfgað allar
tilfinningar Lottu, því hún sýndi húsbónda sínum alla þá viðkvæmni, sem
hún gat í tje látið.
Lotta, hafði aldrei reynt neitt mótlæti. Hún var í heiminn borinn
í hesthúsi barónsins og frá þeim degi hafði hún hezta atlæti, þvi allir vissu,
i hvaða kærleikum hún var hjá húsbóndanum. En lífið er nú sjaldnast
tómur leikur. Alvaran og mótlætið koma alllaf fyr eða síðar í einhverri
mynd, og það átti nú ekki undan að ganga með aumingja Lottu. Baróninn
vai’ð svo veikui’, að hann hætti að geta komið í hesthúsið til Lottu
og gat ekki einu sinni hugsað um hana. Hann lá dögum sarnan með óráði.