Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 11

7
»l3ahman gefur þjer aldrei sök á því«, svaraði Darjan, »og einhvei*
ráð verða þeir að hafa, sem eingan eiga asnann«. Þá kvaddi öldúngurinn
og fór hnugginn leið sína.
Þetta sumar kom asnafárið og tíndi upp asna Darjans á rúmri viku
alla saman og var svo undarlegt, að það tók úlfaldana á el'tir og kom hvergi
nema til Darjans. En þegar gamli Masa, nppáhalds úlfaldi föður hans var
lagstur, varð karltetrið hann Baldúr gamli að þurka tárin úr augunum á
sjer; en Darjan sagði ekki annað en það, að hann hefði þó ekki getað von-
ast eftir að úlfalda g'reyið yrði eilífur. Og þegar að Djekúnar að norðan
rændu allri hjörð lians eins og hún var og rakkanum og mönnunum með,
þá sagði Darjan Jietta eitt: »Okkur ætlar ekki að verða haldsamt á kvik-
fjenu hjerna«. Annað mintist hann hvorki fyr nje síðar á þann missi.
Ekki bar á því næsta veturinn að Darjan gæíi sig meira að kúnni
en fyr þó hún væri nú eina lifandi skepnan eftir á heimilinu, en allir aðrir
vöktu að kalla mátti yfir henni dag og nótt eins og veiku barni. Fólkið
slalsl lil að gá að henni á kvöldin áður en ])að fór að hátta, og margan
morgun fjekk Badúr gamli hjartslátt, þegar hann var að fara inn til hennar,
af kvíðanum fyrir því, að hún lægi nú dauð líka, enda var víst einginn
nema Darjan sem ekki tárfeldi morguninn sem Bald.úr gamli kom inn rauð-
eygðui' al' gráti og sagði kjökrandi, að nú væri kýrin lárin líka. Darjan
sagði að eins eitthvað á þá leið, svo sem við sjálfan sig, að Bahman hjarða-
guði myndi þykja sneiðast um mjólkurfórnirnar, þegar bæði væri farnar
geiturnar og kýrin.
Heimilið skifti æði mikið svip við það að dýrin voru horfin. Þar
varð tómlegra og allt eins og alvarlegra á svip hæði úti og inni, eins og gleðin
og ljettlyndið væru farin burtu. Það var eins og alt fólkið hefði óyndi nema
Darjan; hann sagði, að nú mundi hann þó loksins geta smalað músalaust
þegar autt væri ljósið og asnahúsin, því þar væri aðalból þessara skemdar-
ára, enda lánaðist honum þetta, því hann gekk svo lrá þeim, að eftir þann
vetur sást þar ekkí mús.
Darjan keypti tvo asna til heimagagns og flutninga um sumarið,
hvorn eftir annan og síðast úlfalda, en þeir lágu allir dauðir fyrstu nóttina
sem þeir voru þar lieima og sýndist fólkinu helzt ofurlitið koma á Darjan
þegar úlfaldinn fór líka. Og var það þó varla svo injög skaðinn nje baginn,
því asna og úlfalda nágranna sinna álti hann jafnan vísa lil hvers sem hann
þurfti og þar varð eingri skepnu meint sem aðrir áltu. En annars var
Darjan allur hinn sami á heimilinu og alúðlegur og greiðvikinn við ná-
granna sína og gesti, og ef einhver ympraði á því við liann, að hann vant-
aði svo sem ekki efnin til að kaupa sjer nógar skepnur, þá sagði hann að-