Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 55

51
Steindór Sæmundsson var bróðir Sæmundar á Elliðavatni og þeirra
s^'stkina. Sesselja hét kona hans, Einarsdóttir frá Laxárdal. Þau iijuggu í
Sölfholti og húnaðist freniur vel, þvi i>æði voru húsýslumenn.
Steindór var fvrir sauðfé og átti kindur ekki svo fáar. Pær hirti
hann sjálfur, nema bara um sláttinn og vertíðina. A vertíðinni reri hann
út í Þorlákshöfn, var formaður og allaði vel.
Hann var mesti reglumaður með alia hluti, og einkum var því við-
l)rugðið, hve vel hann hirti kindurnar sínar.
I hvert sinn scm hann fór til kinda, var Drífa með honum. Yar
honum mesta lið að henni, því auk þess sem hún var hjólliðug í snúning-
um, eins og hundar oftast eru, þá liagaði hún sér svo gætilega og skynsam-
lega við kindurnar, að fáir hundar eru eins, enda ekki nærri allir menn.
Ekki var það samt af því að hún væri svo sérlega lmeigð fyrir kind-
ur. Hún hafði ekki verulegt yndi af þeim, nema þegar húshóndi henn-
ar var með.
Raunar fór hún með smalanum um sláttinn, þegar húshóndi henn-
ar skipaði lienni það. En helzt vildi hún vera heima þegar hann var heima.
Hún vildi helzt altaf vera þar sem hann var. En einnaglöðust var
hún í láthragði þegar liún sá að hann tók smalaprikið sitt, því þá vissi
hún, að henni gafst tækifæri til að verða lionum að liði.
Ekki var annað að sjá, en að henni stæði á sama hvernig veðrið
var. Hún lá alt af við fjárhúsdyrnar meðan hann var að gefa; það stóð á
sama þó illviðri væri og stæði upp á dyrnar. Henni fanst að sér liði alt af
vel þegar hún var með honnm, Iivað sem öllu öðru leið. Það mun ekki
fjarri sanni að segja: Hún írúði á hann.
En þegar hún var ekki með honum, var auðséð, að henni leið ekki
vel. Það var t. a. m. þegar hann lor af stað í verið, þá skipaði hann henni
að fara inn. Hún hlýddi þá undir eins, — hún hlýddi alt af skipunum
hans, því hún skildi orð hans vek — En þegar hún hlýddi þvi, að l'ara
inn þegar hann fór í hurtu, þá var auðséð, að það kostaði liana mikla
sjálfsafneitun.
Þá lagðist hún í bæli sitt, — það var undir rúmstokknum hjónanna,
— og þaðan fór hún svo ekki, nema að erindum sínum, þangað til hann
kom aftur.
En þegar hann kom aftur, þá var feginleild hennar mikill; það er
ekki hægt að lýsa honum mcð neinum orðum.
Það mun ekki eiga illa við að segja, að hún þættist hann úr helju
lieimt hafa, — því vissulega var hún þá oft lirædd um líf hans.
Ilugmyndin um dauðann var henni ekki ókunnug. Hún hafði séð
skepnum slátrað; hún hafði séð sjúklinga deyja og vera llutta hurt í kistu;