Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 14

10
ann. Mús sá hann einga, en hann gat varla að því gert að brosa ekki að
því, hve feginn hann varð, þegar hann sá dálílið músarnag á einum liskin-
um þar við þilið. En svo feginn var hann, eins og hann hefði ])á feingið
þar fagnaðarboðskap frá Ormúzd sjálfum, og þángað kom hann á hverjum
degi og stundum oft á dag í klefann og stóð þar oft grafkyrr lánga tíma til
þess að reyna að sjá músinni bregða fyrir eða sjá hana taka fiskmulníng-
inn eða eplabitana, sem hann lagði þar á gólflð handa henni, en aldrei varð
hann svo heppinn að sjá hana, en með sömu ánægju bitaði hann fyrir hana
á hverjum degi og var jafn þakklátur fyrir að sjá það jelið á morgnana, og
alltaf hlakkaði hartn til að heyra til hennar á kvöldin, og sofnaði altaf vært,
j)egar liann var búinn að fá að beyra naghljóðið. Og þennan vetur fann
fólkið mikinn mun a því, hvað Darjan var glaðlegiá og þó kveið hann því
oft, að litla vinan hans í klefanum kynni að leggjast frá þegar voraði, og
þó hún yrði kyrr þá gat hún þó ekki lifað nema fáein ár, og svo var alt
tómt á eftir.
En svo var það einn dag um vorið, að vikadreingurinn lians fann
slálpað kið niðri í holu í hrakviðurs rigníngu, húðblautt og kalt, svo að það
hjelt varla höfði. Eingar geitur voru þar nærri, svo einginn vissi hver átti,
og svo vafði dreingurinn það inn í barm sinn og hljóp með það heim og
hitti þar Darjan einan úti við lind. »Að þetta skyldi nú koma fyrir«, lnigs-
aði Darjan, »og níðíngsverk væri að fara burt með aumíngjann svona til
reika«, og dreingurinn var svo hjartans glaður yfir fundinum. »Fáðu þjer
þá ilát og hlauptu svo íljótt sem þú getur eftir mjólk lil hans Dúrans gamla
og ef þú getur þagað yfir kiðinu og lætur eingan mann vita neitt um þetta,
þá skaltu fá að eiga það, ef það lifnar«. Dreingurinn var heldur ekki þúng-
ur á sjer þegar hann þaut af stað, en Darjan Ijet kiðið inn á brjóstið á sjer
meðan hann beið eftir piltinum og gat þó ekki annað en verið að skoða
kiðið. Það var huðna, einkar fjeleg og svartsokkött og svo nauða lík Sokku
gömlu, sem hann hafði leildð verst, og gat aldrei gleymt, að honum datt hún
undir eins í hug, og nú lauk sokka Iitla uj)]) augunum í barmi Iians, þar
sem hann var kominn með hana heim í hlöðu. Hún var alveg hætl að
skjálfa, og Darjan sat með hana þarna eins og barn og bafði ekki augun
af henni. Það var eins og hann geymdi þar dýrgrip og þó var hann nærri
óstyrkur af óró, en lán var að einginn vissi þetta nema pilturinn og hann
var dauðþagmælskur. Þegar mjólkin kom kveiktu þeir upp eld úti i hlöð-
unni og yljuðu mjólkina og bjuggu um Sokku litlu þar í heyinu um kvöld-
ið; en elcki vildi Darjan verða svefnsamt um nóttina og með sól þaut hann
á fætur og út i hlöðu, en þegar hann lauk upp, stóð litla Sokka þar úti við
dyr, sultarleg og falleg og jarmaði uppá hann með sínum skæra og mjóa
kiðarómi og sjaldan hefur maður orðið sárfegnari en Darjan varð þá; hann ljel
hana elta sig út á grasflöt í garðinum og þar fór hún undir eins að bíta