Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 43

39
sina og' gróf gamlan sokkbol upp af kistubotni, en þar hringlaði í tómum
spegilfögrum tveggja króna peningum. Hann stakk nokkrum þeirra í vest-
isvasann og fór út. Fimm mínútum siðar var hann kominn inn í stofu kaup-
mannsins og stóð þar eins og dæmdur. Hann hafði ekki komið þar í mörg ár.
»Nei, Jón minn! ert þú nú kominn til okkar«, sagði kaupmaðurinn
með gleðihragði. »Jón minn! Jón gamli!« hrópuðu börnin í sífellu. En Jón
stóð nú hara og sneri sparihúfunni milli handanna. Loksins kom hann upp
erindiniK »Jeg ætlaði hai'a að spyrja um, hvar hún Metta Matúsalemsdóttir
hyggi núna«. »Hvað þá, gulln allir við, hún Lotta —? »Jú, jú! — Ja, hún
hýr í húsi skóarans. — En livaða erindi áttu þangað í kvöld?« — »Það fá-
um við nú að sjá seinna«, sagði Jón, — »en annars hjálpar guð öllum þeim
sem hágt eiga«.
Og með það fór Jón. En kaupmaðurinn og allt heimafólkið horfði
hissa á eptir honum og skildi ekkert i, hvað hann ætlaði sjer. »Jú, jú, það
er þá þessi gállínn á honum núna«, skaut einhver inn í, og það styrldi menn
enn betur i þeirri trú, að Öku-Jón væri ekki með öllum mjalla.
— — Það stirndi á göturnar af fölinu. Hrimkornin glóðn eins og'
gimsteinar fyrir fótum manns. Annars voru fáir á ferli. En ljóshirtuna
lagði úr hverjum glugga og harnaraddir bárust alstaðar að út í kyrðina og'
heiðríkjuna. Það var eins og loptið titraði af harnasöngum og Jón leit upp
i himininn eins og' hann ætli von á englasöngnum ofan að: »Dýrð sje guði
i upphæðum«, — — þarna sýndist Jóni liann sjá jólastjörnuna og honum
fannst hann vera að fylgja henni eptir. En við og við skaust hann þó inn
i húðir, sem ekki var húið að loka enn og var að smáfylla fangið. Hann
náði enda i ofurlítið jólatrje, sem hann lagði um öxl sjer. En allirsemsáu
Jón hregða fyrir urðu hissa og' störðu á eptir honum. IJvað ætlaði hann
með þetta? —
-----Loks kom Jón að hrörlegu húsi og' fór upp hakdyramegin,
upp á kvistinn. Þar hjó Metla. Jón gekk rakleiðis inn, en Metta rak upp
stór augu, þar sem hún sat í herhergi sínu með hörnin hálfnaldn i kring
um sig. Kall var og hálfdimmt þar inni og ekki nema eldhústýra ósandi á
borðinu. En Jón lét sem ekkert væri, setti jólatréð á borðið og' hlóð pínkl-
unum kringum það.
»En livað er þetta«, sagði Metta; hún vissi varla hvort hún átti að
hlægja eða gráta.
»Mamma, er þetta jólasveinninn?« sagði yngsta harnið og þreil' í pils
móður sinnar.
Það kom hýrt hros á hrukkótta andlitið á Jóni gamla oghannsvar-
aði: »Jú, þetta er nú jólasveinninn, og þarna er jólasælgætið«, og liampaði
trjenu, svo öll kramarhúsin sem á þvi voru dingluðu. »Borðið þið nú hara,
— jeg skal kveikja á ljósunum.