Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 13

9
sól um morguninn, sá hann fyrst tilsýndar að hann lá þar sem hann var
um kvöldið og sýndist eins og hann svæfi, en Darjan löðursvitnaði samt og
tilraði nærri af óstyrk og þegar liann kom að honum sá hann að hann var
dauður, en lá eins og sofandi og var volgur ennþá. Darjan húkti þar yfir
honum g'óða stund og' strauk hendinni um höfuð hans og' háls eins og í
draumi, strauk svo hendinni um augun á sjer og lyfti honum siðan upp á
herðar sjer og har hann að litlum skúta, sem þar var uppi í gilinu, hag-
ræddi þar undir hann laufi og mosa og hlóð svo steinum upp í skútadyrn-
ar og gekk heim. Hann gal ekki horft á svip og augu fólksins ef hann
kæmi heim með hann dauðan; þetta fanst honum skárra og varð honum
sorg og óhugur fóstra hans og fólksins þó nógu sár, en einginn maður spurði
neins, allir sáu á honum hvað að var orðið, en sjálfur hjet hann því að eign-
ast ekki skepnu næsta daginn.
Enn liðu2ár, svo að ekki bar til tíðinda, en þau ár átti Darjan hágt.
í háttum sinum öllum var hann samur og fyrr og gat jalnvel virst glaður
stundum, en með sjálfum sjer var hann það aldrei. Helzta skemtun hans
voru þær stundir, þegar hann fjekk ljeða asna eða idfalda nágrannanna og
var ekki trútt um að hann bæði um að 1 já sjer þá stundum, þó honum
lægi ekki lítið á, en það var j)ó mestur tíminn, og veturnir allir, sem liann
sá einga skepnu og þeir tímar voru öllum þraut, en Darjan píndu þeir inn
til mergjar. Við þetta auðnarlíf eða líileysi gat hann aldrei vanið sig. Hann
hefði getið hálfan auð sinn fyrir eitthvað lifandi, fyrir kött, jafnvel fyrir mús.
Hann var oft kominn á fremsta hlunn með að reyna einu sinni enn, en
altaf kaus lnmn heldur að gera það ekki; hann gat jió harkað sig fram úr
því, að sjá aldrei dýr, en að sjá það deyja i höndum sjer, það treysti hann
sjei' ekki við.
Ennþá voru tvö ár eftir af freslinum, sem Bahman hjarðaguð fjekk
lil að gera Darjan ríkan og hann var enn ekki nema 24 ára, en Sharever
hinn líknsami, sá allt hvernig leið. Hann sá tár Darjans þegar hann sat yfir
litla asnanum og taldi vökustundir hans; og góðgirni Sharevers komst við,
þegar hann sá hve margar þær voru orðnar, og sjöunda veturinn, þegar
Darjan lá eina nótt í bóli sínu og hugsanir lians hjeldu vöku fyrir honum
eins og oflar, þá heyrðist honum allt i einu eitthvað þruska þar í geymsluklef-
anum við hliðina á honum. Hann lá leingi og hlustaði, og svo ótrúlegt sem
honum fanst það, þá gat liann þó ekki betúr lieyrl en að þar væri mús að
naga, þar sem tiskælið hans var hinum megin við J)ilið; og' Darjan hjelt
hvað el'tir annað niðri í sjer andanum lil þess að geta heyrt þetta sem bezt
og þarna lá hann grafkyrr þángað til naghljóðið hælti undir morguninn og
þaut svo á fæjtur undir eins og hálfbjart var og læddist hljóðlega inn í klef-
2