Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 44

40
Aldrei höfðu þau nú sjeð annað eins! — og ánægjan skein
úl úr þeim. En — Melta var farin að gráta í hálfum hljóðum, — en það
var eins og' hún mintist einhvers, sem hefði svo undarleg áhrif á hana.
Þegar börnin voru búin að horða sig mett, stóð Öku-Jón upp með
mesta hátíðasvip og fór að halda ræðu:
»Jæja, börnin mín! Verði ykkur að góðu! Guð blessi ykkur, segi
jeg og gteðileg jól! Því nú ætlar jólakarlinn að tala. Þið vitið það úr æv-
intýrunum, að skepnurnar fá málið á jóla- og nýársnótt. En jeg hef nú
komist að því fyrst í kvöld, og heí jeg þó hirt skepnur í full 40 ár. Þær
tala, þær geta talað, segi jeg ykkur bara, því þær sögðu mjer nú að fara
hingað, það var seppinn minn, Tryggur gamli, hann kom heim til mín í
kvöld með kunningja sinn, sem hann hafði rekist á, og gaf honum að jeta.
()g hundurinn var alltaf að segja við mig og jeg las það líka sjálfur í hihlí-
unni, að guð hjálpaði þeim sem bágstaddir væru í landinu. En það vitið
þið nú ekki, þið eruð kannske ekki eins kunnug þeirri bók eins og jeg; en
jeg segi ykkur þá, livað það þýðir, það þýðir það, að við eigum að vera
góðir við alla, sem bágt eiga, þó ekki sje það nema soltinn hundur. Þetta
sagði Tryggur mjer og hann kom mjer í skilninginn um, að jeg' ætti að fara
hingað í kvöld. En nú skulum við syngja jólasálminn —!«
Jón varð hissa á sjálfum sjer, þegar hann })agnaði. Aldrei hafði hann talað
svona mikið í einni strykklolu. Hann lalaði heldur ekki mikið það sem eptir var
kvöldsins. Hann sat bara og' kinkaði kollinum með sálminum sem börnin sungu.
Mettu og börnunum þótti þetla yndislegt jólakvöld. Það er bezla
jólakvöldið, sem jeg hef lifað, lnigsaði Jón, og allt var það Trygg að þakka. —
Svo kvaddi Jón.
Þegar Jón gekk heim til sín, fannst honum aptur jólastjarnan fara á
undan sjer og hún stóð nú rjett yflr húsunum, þar sem vinir hans áttu
heima, Gráni, Tryggur og — aðkomuhundurinn. Þegar hann kom heim,
ílugu báðir hundarnir í fangið á honum og llögruðu upp að honum, en Jón
klappaði þeim báðum í senn. Svo læsti hann að sjer, seltist við borðið,
setti upp gleraugun og fór að athuga stóra blaðið sitt. IJann tók blaðið og
las það enn þá einu sinni upphátt fyrir sjer og svo hátt, að Tryggur reisti
eyrun.
»Þegar jeg er dauður, á að leggja peninga mína í sparisjóðinn, en
renturnar af þeim á að gefa þeim ökumanni, sem fer bezt með skepnurnar
sínar. Jón Jónsson, öðru nafni Öku-Jón.
En nú tók hann sig til og reit með enn stærra letri neðanundir:
»Helminginn á þó að gefa einhverri fátækri fjölskyldu á jólunum.
Öku-Jón«.
Jón laut áfram, strauk hendinni um hausinn á Trygg og sagði,