Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 26

22
Bleikskjóni var lika vel skynsamur; þegar hann kom að sköruðu
vatni, var hann tregur að fara út i það, fyr en maður var búinn að stinga
vatnastönginni framfyrir skörina, þá lét hann ekki á sér standa, ef hann
fann að sá, sem á sat vildi áfram út í vatnið.
Þegar út á leið á vetrum, var Bleikskjóna Ideypt út á daginn, þegar
gott var veðrið og á meðan hann var úti, var geíið í hesthúsið og því aflok-
að, þangað til hann kom heim. Krókur var á hurðinni, sem krækt var í
keng i stafnum, þegar látið var aftur. Nú fór það eitt sinn að bera við, að
Skjóni var kominn inn án þess að nokkur vissi til að opnað hefði verið
fyrir honum, svo eg fann að því við þann, sem gaf í hestastallinn, að hann
hefði skilið húsið eftir opið, en maðurinn vildi ekki kannast við það. Þetta
fór að koma fyrir aftur og aftur og þá datt mér í lnig hvort það gæti verið,
að Skjóni opnaði sjálfur hestliúsið; og til þess að ganga úr skugga um þetta,
tók eg fyrir að vera á varðbergi þegar hann kæmi að hesthúsinu og sá eg
þá, að Skjóni hafði engar veltur á að komast inn, hann beit hurðarkrókinn
upp úr kengnum í stafnum og hnikti upp hurðinni með hausnum og gekk
svo alveg umsvifalaust að stallinum sínum. Slíkar skepnur eru ekki
skynlausar, Sighvatur Árnason.
Mússi.
ússi gamli var uppáhaldshundur hjá foreldrum mínum, en einkan-
leg'a þó hjá móður minni; hann var ætíð boðinn og búinn til að verja
kálgarðana og túnið fyrir hana um engjasláttinn, þegar hún var ein
heima við hæinn, en hitt fólkið á engjum langt frá bænum. Þó hún stund-
um vissi ekki. hvar hann væri, þegar íolkið fór á morgnana, þá kom hann,
þegar lnin kallaði eða hóaði. En ef það bar við, að hann stælist í burtu
með fólkinu, þá gætti hann þess, að vera svo langl á eftir þvi, að það tæki
ekki eftir honnm, fyr en það var komið alla leið, en sjaldnast var viðstaðan
löng, því ef einhver kallaði til hans og sagði: »Mússi, þú átt að fara heim
til hennar Sigríðar«, þá lét hann ekki segja sér það tvisvar, heldur lagði
niður rófuna og labbaði strax heim til hæjar til lnismóður sinnar, ílaðraði
upp um hana og rendi til hennar tryggum vonaraugum, sem auðsjáanlega
mátti lesa út úr, að hann væri að biðja hana fyrirgefningar á þvi, að hann
hefði skroppið út á engjarnar án hennar leyfis,