Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 35

31
Þá datt Karen litlu alt í einu í hug, að hún þyrfti að kynnast Lottu,
hljóp úl og niður á engjar, þar sem hún vissi, að hryssan mundi vera.
Lotta stóð þar i hafti og draup höfði með hálfluktum augum. Hún
tók ekkert eftir hinu létta iotataki harnsins að baki sér, og Karen litla ætl-
aði sér að koma henni að óvörum.
Alt í einu kiptist Lotta við og vaknaði, en í sömu svipan lágu
barnshandleggirnir utan um hálsinn á henni og barnsmunnurinn kysti hana
á flipann. Þessu athæfi hafði Lotta ekki átl að venjast siðan á æskuárun-
um svo hún skildi ekki hvað um var að vera. Hún horfði inn í blá oghlíð-
leg barnsaugun og heyrði mjúka rödd sem var að kjá og gæla við hana,
en alt í einu smaug skilningurinn eins og hlýr sólargeisli inn i meðvitund
hennar. Hún fann aftur til ástríkis þess, sem hún hafði saknað svo hit-
urlega, og nú var lnin svo innilega glöð og ánægð. Það var eins og kuld-
inn og harkan hráðnaði úr henni á svipstundu.
Og nú fór Karen að leika sé við Lottu, því henni hafði ekki verið
gei't neitt aðvart um það, hvílíkur viðsjálfsgripur hún væri og var því
alveg óhrædd við hana. Hún reytti gras handa henni og lét hana eta úr
lúkum sér. Hún ldappaði henni á hálsinn og klóraði henni bak við eyi að,
tók svo í faxið á henni og fekk hann til að halla höfðinu, til þess að horl'a
inn i augað á henni. En alt lét Lotta eftir henni, því hún var nú svo glöð
og ánægð, og svona lék Ivaren sér langa stund við Lottu. Loks mundi lnin
eftir því, að lnin átti fáeinamola af brjóstsykri í vasa sínum, og þá gaf hún
Lottu, sem bruddi þá og þóttu þeir sýnilegt sælgæti. Það var nú langt
siðan hún liafði liragðað sykur, ekki siðan i æsku sinni, og það var eins og
sárar endurminningar rifjuðust upp fyrir henni. Hún lagðisf alt i einu,
stundi og starði stórum og þugulum augum á barnið. En Karen litla var
nú líka orðin þreytt af ærslunum og leiknum, og steikjandi sólarhitanum,
svo þegar hún sá Lottu leggjast, lagðist hún lijá henni. Þá lagðist hesturinn
alveg útaf, en Kara lagði liöfuðið á hálsinn á Lottu og sofnaði. Lolta fann
til þessa og þorði hvorki að bæra legg né lið; bráðum luktust líka augu
hennar aftur og samstundis voru nýju vinkonurnar sofnaðar.
Það komst allt í uppnám heima fyrir, þegar menn söknuðu Köru
íitlu, og foreldrarnir þóttust renna grun i, hvernig komið væri, þau hlupu
í ofboði niður á engi. »Almáttugur!« sagði konan þegar hún sá barnið
liggja hjá meinvættinu, sem hún hugði vera, en ekki varð undrun þeirra
minni, þegar þau sáu, að Kara litla svaf í ró og friði á hálsinum á Lottu.
Þeirri sjón gleymdu þau hjónin aldrei.
Faðirinn gekk hægt og vakti barnið. Karen vissi nú ekki fyrst hvar
hún var, en rankaði íljótl við sér og fór aftur að lála vel að Lottu og kysti
hana á flipann. Þá ætlaði móðir liennar að þríla hana til sín í ofhoði, en
malarinn sá, hvernig i öllu lá og sagði: »Nei, kona góð! lofaðn barninu