Jólabókin - 24.12.1920, Page 7

Förumaðurinn.
]ólasaga eftir Edv. Egeberg.*)
Drotningin var dáin.
Allur landslýður syrgði hana, því að allir höfðu elskað
hana og virt, sökum mikilla mannkosta hennar og ein-
stakrar ljúfmensku. Það var og kunnugt, að hún hafði haft
hin beztu áhrif á mann sinn, konunginn, og í hvívetna
komið fram til góðs.
En sárastur var harmur konungsins sjálfs. Því að hann
hafði unnað konu sinni hugástum. Og enginn vissi jafn
vel og hann, hve mikils hann hafði mist.
Sorgin varnaði honum svefns. Andvaka lá hann nótt
eftir nótt. Og þegar hugsanirnar urðu honum um megn,
reis hann úr rekkju og ráfaði fram og aftur um svefn-
herbergin, hallarsalina og gangstígu hallargarðsins. Þar
urðu hallarverðirnir oft varir við hann. Og á daginn
reið hann eirðarlaus um víðlenda skóga og reyndi að
drekkja sorg sinni í háværum veiðifaraglaumi. En ekk-
ert stoðaði.
Þegar hann sat að borðum, minti auða sætið á hana;
og þegar hann reikaði um herbergi hennar, saknaði hann
hennar við vefinn, saumaborðið, við bænabókina — já,
) Sagan er nokkuð slytl í þýðingunni.