Jólabókin - 24.12.1920, Síða 10

8
siðameistarans voru dyrnar af og til opnaðar, og inn
kom einn og einn þeirra, er í forsalnum biðu og hugðu
að færa konunginum huggun, hneigðu sig og beygðu á
allar hliðar, en fipaðist í listunum er til kom og urðu
frá að hverfa við svo búið.
Konungurinn sat hljóður, og var sem hann vissi ekki
hvað í salnum gerðist.
Nú var það hirðfíflið, sem inn kom, skríðandi af
auðmýkt og uppgerðar-fleðulátum og með væmnu skjalli.
— Konungurinn reis upp og skipaði því burt hið skjótasta.
Þá kom inn ungur og fríður mansöngvari eða farand-
skáld, með hvítfjaðraða flauelshúfu á höfði og gígju við
öxl. Hann tók til að syngja ástarsöngva svo hugðnæma,
að hirðmeyjunum hitnaði um hjartarætur, og jafnvei yfir-
bragð konungsins varð léttara. Hann tók hendina frá
andlitinu og leit vingjarnlega á söngvarann, sem í öruggri
trú á áhrifavald listarinnar sökti sér inn í töfraheima
söngsins og gígjutónanna. -— Söngvarinn þagnaði um
stund, en hvíta höndin hélt áfram að leika um strengina.
En aftur hóf hann sönginn, og nú um ástar-ástríðuna,
sem leitt getur til afbrýði, um ástina og hatrið, sem
berst um yfirráð hugans, og um örvita baráttuna til að
vinna hylli þeirrar, er hjartað þráir.
Nú færðist glampi í augu karlmannanna; þeir létu
brúnir síga og kreftu hnefa um sverðshjöltun.
Enn breytti söngvarinn um efni. Nú lék hann um
sólgyltan sæinn, þar sem skrautbúin skip flutu fyrir
landi, »færandi varninginn heim«. Hann leit til konungs^
ins um leið og hann söng um örugga og hljóðláta
hamingju með elskaðri eiginkonu, um einlægan trúnað
manns og konu, — um hana, sem maðurinn leitar til
með áhyggjur sínar og sorgir og finnur huggun og hvíld