Jólabókin - 24.12.1920, Qupperneq 12

10
Hilaríus, til þess að eg segi þér hvernig þú átt að
vinna bug á sorg þinni. Skal eg nú segja þér í hverju
hún er innifalin, listin sú, að lifa. Hún er sú, að hafna
lífinu, sem sé venja sig frá öllu því, er erfitt veitir við
að skilja.
Allra augu beindust að öldungnum. Það var eins og
með orðum hans færi kaldur dragsúgur um salinn, já,
eins og dyrnar hefðu verið opnaðar og inn blési ískaldur
skammdegis-gjóstur — eða eins og dauðinn færi þar
sjálfur um salinn og legði járnkalda hönd á alt: æsku-
ástir, alla drauma um upphefð og völd, alt starf að
tímanlegri gæfu, alla von um frægð og ódauðlegan
heiður. — — —
Orð öldungsins hrutu eins og kaldir dropar af klaka-
strönglum.
Þú skalt ekki binda þér nein bönd tilfinninga né. ástar
hér í heimi, heldur leitast við að losa þig við alt það,
er varpar á mannlífið ljósi og yl, og sætta þig við hitt,
sem slökkur lífið og eyðir bæði því og minningum þess.
Konungurinn brást reiður við. Og það var eins og
hann greiddi öldungnum höfuðhögg er hann mælti:
Þú örvasa gamalmenni! Var okkur þá gefið lífið í
þeim einum tilgangi, að deyja? Er ekki lífið fjársjóður,
sem okkur ber að ávaxta? Er ekki lífið gjöf, — lífið,
með sorgum þess og gleði?
Allir litu þakkar-augum til konungsins. Þetta var
sannarlega heit og heilbrigð rödd lífsins, og um Ieið
rothögg á sjálfsafneitun, meinlætingu, dauða og alt það,
sem var þeim þyrnar í augum.
Margir ætla að svo sé, svaraði öldungurinn, jafn róleg-
ur og áður. En þeim skjátlast. Eg er ekki þeirrar skoð-
unar, og þú hefir leitað til mín ráða gegn sorg þinni.