Jólabókin - 24.12.1920, Qupperneq 13

11
Konungurinn hallaði sér niður í stólinn, í sömu stell-
ingar og áður. Haltu áfrám, mælti hann, svo varla heyrð-
ist. Gamli maðurinn hafði víst rétt að mæla. Endaði
ekki alt í afneitun, aðskilnaði og sorg? Og var það ekki
hin æðsta speki, að temja sér að taka slíkum hlutum
með jafnaðargeði, eins og stóuspekingarnir gjörðu?
Oskir þú, konungur, að öðlast frið, hélt öldungurinn
áfram, — hinn sanna lífs-frið, þá tak þú kórónuna af
höfði þér, legðu frá þér veldissprotann, farðu úr við-
hafnar-kápunni, stígðu niður úr hásætinu og fylg mér út
til fjallanna minna.
Konungurinn reisti sig aftur í sætinu og það lá við
að hann svaraði á líkan hátt og áður, en hann Iét það
ógjört og gaf gamla manninum merki um að hann skyldi
halda áfram.
Minningar þínar máttu taka með þér út þangað; en
bezt væri þér að eyða þeim með öllu og minnast þess,
að sumarið hverfur, blómin fölna, verða dauðanum að
herfangi, farast og sjást aldrei framar. — — —
Nú reis konungurinn upp og mælti byrstur: Far þú,
gamli skröggur! Eg vil ekki heyra meira. Orð þín eru
einber dauði. Þau eru eins og hræfugla-garg yfir víg-
velli. Gjörvallur heimurinn er í þínum augum eins og
dauðra manna reitur, þar sem lífið sætir eilífri tortím-
ingu. Nálykt og dauða-gjóstur stendur af vitum þér! —
Ætti eg að leggja niður konungdóm minn, yfirgefa þjóð
mína og land — yndisfagra landið mitt, og halda út á
eyðifjöll, í huggunar-snauða einveru og skaðvænt að-
gjörðaleysi. — — —
Það var eins og hinn fyrri þróttur væri að færast í
konunginn.
Ætti eg að eyða minningunum, mínum beztu fjár-