Jólabókin - 24.12.1920, Qupperneq 21

19
Var þar glaða sólskin og fult af alls konar blómum. Nú
gekk hún eftir enginu af augum fram og kom að bakst-
urofni; var brauð í honum og kallaði brauðið: »Æ, dragðu
mig út, annars sviðna eg; eg er fullbakað fyrir löngu«. Þá
gekk stúlkan þar að með brauðsköruna og náði út
brauðinu. Síðan gekk hún áleiðis og kom að tré, sem
alsett var eplum, og tréð kallaði: »Hristu mig, hristu
mig! við eplin öll saman erum fullvaxta hvert með öðru«.
Þá hristi hún tréð svo, að eplunum rigndi niður og
þangað til var hún að hrista, að ekki eitt einasta var
eftir uppi í trénu; síðan lét hún þau öll í hrúgu ogjiélt
svo áleiðis. Kom hún loksins að húsi nokkru litlu |og
gægðist út úr því gömul kona, en hún hafði tennur svo
stórar, að stúlkan skelfdist við og ætlaði að hlaupa burt.
En gamla konan kallaði til hennar og sagði: »Hvað
ertu að hræðast, barnið gott? vertu hjá mér, og ef þú
gegnir öllum innanhússstörfum hjá mér með reglusemi,
þá mun þér vel farnast, en þess verður þú að gæta, að
búa vel um rúmið mitt og hrista sængurfötin vandlega,
svo að fiðrið fjúki víðsvegar; þá snjóar í veröldinni; eg
er frú Hulda«. Nú með því að gamla konan talaði svo
góðlega til stúlkunnar, þá herti hún upp hugann, tók
þeim kosti, sem boðinn var, og vistaði sig hjá henni.
Hún gjörði og í alla staði svo að henni vel líkaði og
hristi ávalt rúmföt hennar svo rösklega, að fiðrið úr
þeim fauk um kring eins og snædrífa; fyrir það sama
átti hún líka beztu æfi hjá frúnni; aldrei var sagt við
hana aukatekið orð og viðurgerningur var hinn bezti,
bæði soðið og steikt á degi hverjum. Nú er hún lengi
vel hjá frú Huldu, en þá fer að sækja á hana ógleði og
vissi hún ekki sjálf í fyrstunni, hvað að sér gengi, en
loksins fann hún að það var heim-sótt. Þó henni liði