Jólabókin - 24.12.1920, Síða 24

22
hennar yrði blóðug, þá stakk hún sig í fingurna og rak
hendina inn í þyrnigerðið. Síðan fleygði hún spólunni
í brunninn og stökk sjáif ofan í á eftir. Fór þá á sömu
leið og fyrir hinni, að hún kom á fagurt engi og gekk
áleiðis eftir sama vegi. Þegar hún kom að baksturofn-
inum kallaði brauðið aftur og sagði: »Taktu mig út,
annars sviðna eg; eg er
fullbakað fyrir löngu«.
Þá sagði sú lata: »Eg
á nú ekki annað eftir
en að fara að káma
mig á þér; kúrðu þar
sem þú ert þangað til
þú verður kolsvart«, og
gekk svo leiðar sinnar.
Eftir litla stund kom hún
að eplatrénu og kallaði
tréð til hennar: »Æ,
hristu mig, hristu mig;
við eplin erum öll full-
vaxta hvert með öðru«.
En hún svaraði: »Ekki
nema það þó! Það
kynni að detta epli niður í kollinn á mér«, og gekk svo
áleiðis. Þegar hún kom á hlaðið fyrir framan húsið, sem
frú Hulda átti heima í, þá var hún með öllu ósmeik,
því um stóru tennurnar var hún þegar áður búin að
heyra og var hún ekki sein til að vista sig hjá henni.
Fyrsta daginn sat hún á sér og var iðin og gegnin við
frú Huldu, þegar hún sagði henni að gjöra eitthvað, því
hún var að hugsa um gullið mikla, sem hún mundi gefa
sér, en þegar á öðrum degi fór hún að verða hyskin