Jólabókin - 24.12.1920, Page 59

57
virtist verða fyrir vonbrigðum. Og það, lá við að hann
yrði hálfgramur kunningja sínum fyrir það að vera að
tefja sig á þessu.
Pianóleikarinn lauk viðfangsefninu og Mozart bjóst til
brottferðar, — og sagði fátt.
En pilturinn var ekki af baki dottinn, — hann vildi
ekki með nokkru mót láta þar við sitja. Framtíð hans
var mikið undir því komin, fanst honum, að hann næði
hylli Mozarts, eða að hann gæti sannað honum að í sér
byggju miklir hæfileikar. En hann fann að honum hafði
mistekist, og að Mozart var ósnortinn af leik hans. Með
öðrum orðum: hann þóttist »fallinn í gegn« við þetta próf,
sem hann hafði bygt svo mikar vonir á.
Hann tók í sig kjark og bað Mozart að setja sér
fyrir yrkisefni, sem hann skyldi síðan leika yfir »afbrygði«
(variationir) á hljóðfærið. — Mozart lét að ósk hans og
fékk honum einfalt lag að yrkisefni.
Og þar skifti í tvö horn. Þarna gafst honum tækifæri
til að sýna gáfuna miklu, sem honum var gefin. Það var
sem feykt væri í burtu með töframagni allri feimni og
óstyrkleik. Hann gleymdi sjálfum sér og þeim, sem við-
staddir voru. . . Þannig gat enginn leikið nema sá, sem
Guð hafði gefið snillingsgáfuna.
Mozart féll í stafi.
Þegar hann kvaddi kunningja sinn, mælti hann: »Pilt-
urinn þessi mun einhverntíma hafa hátt um sig í heim-
inum, — minstu orða minna!«
Mozart varð sannspár. Hann sá piltinn aldrei síðan, —
en pilturinn var Ludwig van Beethoven.
Nú eru liðin rétt 150 ár síðan konungur tónskáld-
anna, meistarinn ódauðlegi L. van Beethoven fæddist.