Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1934, Blaðsíða 14

8
Stefán frá Hvítadal.
iðunni
loft hins andlega pröngbýlis sveitarinnar, nábúakritur
og urgur, sem ekki þekkist í hinum landamerkjalausa
heimi förumannsins. Og með þessari bók tæmir hann
einnig ab mestu sinn ljóðræna endurminningasjóð frá
förumannsárunum. Nýrra áhrifa af heimsbókmentunum
gætir ekki lengur. Mörgum varð Óðurinn nokkur von-
brigði, eftir að Stefán hafði farið svo glæsilega af stað
í frumverki sínu og rutt nýjar brautir. Samt sem áður
verður {iví ekki neitað, að Óðurinn er á ýmsan hátt
undirstöðumeira verk, raunhæfara, jarðneskara, hlut-
kendara. En það, sem hin nýja stilling hörpunnar hefir
á unnið, það hefir slípunin mist, — þetta kemur greini-
legast í ljós við samanburð ástakvæðanna í Söngvun-
um og Óðinum. Ég held, að maður finni heldur varla
eins viturlega samið kvæði í Óðinum eins og t. d.
Hjartarím, né eins innilega listrænt eins og Fyrir
dyrum úti. Það er eins og átökin séu alls staðar dá-
lítið klúrari, yrkisefnin grófari, uppsetningin frumstæð-
ari, dómgreind skáldsins ekki jafn-gerhugul.
Nú var ekki að undra, þótt ýmsum yrði á að spyrja:
Hvað verður úr Stefáni frá Hvítadal? Kvoðnar hann
niður í fásinninu, eins og svo títt er um Islendinga,.
þótt þeir fari vel af stað?
Milli Óðsins og næstu bókar liðu þrjú ár, og Stefán
situr heima í Dölum að sínu litla búi og berst í bökk-
um. Sá búskapur var ekki glæsilegur framhaldsskóli í
listinni né vænlegur til að efla þau fyrirheit, sem
Stefán hafði gefið með fyrstu bók sinni. Hart er til
líkamlegra aðdrátta fyrir efnalausan einyrkja á litlu
búi til dala og með vaxandi fjölskylduhóp, — enn
harðara til hinna andlegu. Ég þekki ekkert skáld,.
sem ég hefði trúað til að búa á Krossi og í Bessa-
tungu í fátækt og ómegð, eins og hann, án þess a5