Kirkjuritið - 01.07.1936, Síða 9

Kirkjuritið.
Kirkjufundur.
263
Páll postuli verður ekki strikaður ut úr sögu mannkynsins.
Bandinginn, sem sendir frá sér yl kærleikans og birtu hinnar
hjartanlegustu lofgjörðar, þrátt fyrir fjötra og fangelsi — hann
mun aldrei gleymast stríðandi mannanna börnum.
En þetta er ekki svo um Pál einan.
Minnumst píslarvottanna, er sungu lofsöngva i stað þess að
óttast.
Minnumst Lúthers í Worms frammi fyrir hinum voldugu ó-
vinum.
Minnumst séra Jóns Steingrímssonar, er hann messar, þegar
Skaftáreldarnir runnu að kirkjunni.
Eru þetta ekki alt sögulegar staðreyndir? — Og vér vitum,
að þær eru óteljandi slikar staðreyndir á öllum öldum kristninnar
— staðreyndir, sem vitna skíru máli um hjálpræði trúarinnar,
kraft og öryggi, er staðist getur hina þyngstu raun. Krafturinn,
sem Páll talar um og biður um, að gefist mönnum, h'ann hefir
fallið þeim í skaut og gert þá máttuga, hugbjarta og sigurvissa —
i mjög mismunandi mæli að vísu, en þó þráfaldlega svo, að sag-
an geymir minninguna sem leifturbjarta staðreynd.
Þetta er ekki kenning ein. Þetta er vitnisburður sögunnar.
Það er lífið sem talar.
En í samtíð vorri kveða við undarlegar raddir, er gerast
háværar viða i löndum kristninnar — raddir, er segja þetta alt
til heyra liðinni tíð. Vér hlustum á þær raddir og fyrir getur
komið, að vér liöldum að menn þarfnist ekki lengur þessa máttar,
er postulinn biður um þeim til handa; menningin, framfarirnar og
breytt skipulag geti komið í staðinn fyrir hann, og geri hann
óþarfan.
En myndum vér ekki samt — þrátt fyrir breytta tima — enn
vera á því stigi þróunar, sem er háð synd, þjáningu og dauða?
Á ekki hver kynslóð, sem rís, í höggi við þetta alt alveg eins og
fyrri kynslóðir? — Myndi rétt að vinna að því að torvelda eða
loka vitund manna fyrir þeirri hjálp í þessari viðureign, sem
bezt hefir reynst til þessa og staðreyndir sögunnar vitna um?
Mér kemur i liug annar fangi, maður úr samtíð vorri. Syndin
hafði gjört þjóðfélagið að óvini hans. Hann er settur i varð-
hald. En á veggnum í klefa hans hangir mynd af Kristi. — Morg-
un einn finnur fangavörðurinn hann krjúpandi frammi fyrir
Kristsmyndinni og tárin streyma af augum hans. — Hvað hafði
gerst um nóttina? Fanginn segir frá því síðar. Iiann hafði vakað
og horft á Iíristsmyndina — og við áhrif hennar og hugsanir,
er hún vakti i sálu hans, kom hann til sjálf sín. Hann sá Jesú