Kirkjuritið - 01.06.1942, Síða 15

KirkjuritiS.
Stríðskirkja Noregs.
189
gegn Guði af ríkinu að beita sálir harðstjórn og reyna
að ákveða, hverju menn eigi að trúa, hverju þeir skuli
játa, og hvað þeim eigi að finnast samvizkan skuldbinda
þá til, því að ef ríkið leitast við að beita sálirnar ofbeldi
eg fjötra þær í þeim efnum, er samvizkuna varða, þá
mun ekki leiða af því annað en vanhelgun samvizkunn-
ar, rangindi og ofsóknir. Réttlátir stjórnendur eru náð-
argjöf Guðs, og' vér lýsum því yfir með postulanum, að
sainvizka vor skuldbindi oss til að hlýða þeim í öllum
timanlegum efnum. í orðunum, „vegna samvizkunnar“
felst sú merking, að vér hlýðum yfirvöldunum fvrir
sakir Guðs, og að vér eigum þessvegna að lilýða fremur
táiiði en mönnum. Fyrir því stendur kirkjan stöðug á
grundvelli Heilagrar ritningar og trúarjátningar vorrar,
þegar krafist er fullveldis yfir samvizkum manna og
°ss er neitað um réttinn til þess að hegða oss í öllum
greinum í samræmi við vilja Guðs og samvizku kristins
luanns. Vér vottum hlýðni vora við myndugleikavald
hiblíunnar einnig yfir tímanlegum efnum“.
„Um ríkiskirkjuna: Þótt ltirkja vor sé í sambandi við
Hkið. þá er hún engu að síður kirkja Jesú Krists, and-
lega frjáls og fullvalda í öllum guðlegum efnum. Ríkið
getur aldrei orðið kirkjan. Rikið verður i kirkjustjórn
sinni að eiga samstarf við kirkjuna sjálfa og virða eðli
hennar: Hún er samfélag' reist á trúarjátningu. Þetla
stendst einnig, þegar um jarðnesk gæði er að ræða. Vér
höldum fast við andlega frjálsa kirkju Jesú Krists og
'öljum eiga samvinnu við þau yfirvöld, sem stjórna mál-
l*m kirkjunnar og vernda hana í samræmi við orð Guðs
°g vitnisburð.“
VI.
Fregnin um djörfung og hugprýði norsku prestanna
vakti þegar hrifningu um land alt og aðdáun annara
þjóða. Erkibiskupinn nýi af Kantaraborg lét það verða
rftthvert fyrsta embættisverk sitt að senda norsku kirkj-
l*nni og norsku þjóðinni kveðju og votta henni samhug.