Kirkjuritið - 01.06.1942, Síða 69

Séra Þorsteinn Ástráðsson.
Fæddur 4. okt. 1894. Dáinn 17. marz 1942.
Það var haustið 1918.
Við söfnuðumst saman
„busarnir" við skólasetn-
ingu. Flestir vorum við
nokkuð á lofti, og fanst
við vera menn að meiri.
Enn eru þeir m'éi’ í mirini,
bekkjarbræðurnir, sem
þetta haust byrjuðu náms-
feril sinn. Á ég enga leið-
inlega endurminningu um
neinn þeirra. En er ég
skrifa þetta, vakir sér-
staklega í liuga mínum
minningin um einn þeirra.
— Ég sé hann fyrir mér
eins og hann var þá, lágur
maður vexti, grannur og
fremur veiklulegur, dökkur yfirlitum og fölleitur. Hann
hélt sér ekki frannni, heldur var hann hlédrægur og
dulur og fáskiftinn. Það var eins og honum væri ekki um
nein ærsli, en kynni betur þeirri fálátu hæversku, sem
lsetur lítt hera á tilfinningum sínum, heldur athugar í-
hugulu auga annara ærsli og Jjrek, og þykir gaman að
nieð sjálfum sér, án þess J)ó að vilja vera við þau kendur.
Þessi ungi piltur var bekkjarbróðir minn og vinur,
séra Þorsteinn Ástráðsson, sem dó 17. marz siðastliðinn.
Vil ég ógjarnan láta hann lengur liggja með öllu ó-
tjsettan hjá garði og þessvegna skrifa ég þessi fáu minn-
ingarorð.
Við sátum saman á skólabekkjunum í níu og hálft