Kirkjuritið - 01.06.1942, Qupperneq 70

244
Sigurður Ó. Lárusson:
Júní-Júlí.
ár, — sex ár í Mentaskólanum og þrjú og hálft ár í Guð-
fræðideild Háskólans. — Þaðan útskrifuðumst við sem
kandidatar í febrúar 1918.
ÖIl þessi samvistarár var þessi vinur minn og bekkjar-
bróðir sa-mur við sig að þvi íeyti, að bann var ávalt blé-
drægur og fáskiftinn i margmenni. Batt bann aldrei
bagga sína sömu bnútum og samferðamenn. Hann var
einkar ástundunarsamur og iðinn námsmaður og sam-
vizkusamur um öll sín störf, vandaður til orða og verka
og vildi í engu vamm sitt vita. — Þó brá liann út af fa-
læti sínu, þegar hann var í fámenni og meðal góðra vina.
— Þá gat hann verið ræðinn og skemtinn og greip þá
oft til g'letni og gamansemi, sem liann átti í fórum sín-
um, en duldi oftast. — Hann var vel gefinn maður að
gáfum, víðlesinn, og bar bið bezta skvn á það, sem liann
las.
Okkur bekkjarbræðrum og vinum séra Þorsteins var
öllum einkar vel til bans, og svo var öllum er liann þektu
vel. Við vissum, að þar sem bann var, þar var á ferð-
inni góður maður.
Að loknu námi skilja leiðir okkar að mestu. — Tók
bann heilaga vígslu vorið eftir prófið og vígðist til Mjóa-
fjarðarprestakalls. Þaðan fluttist bann eftir fá ár að
Prestsbakka í Hrútafirði, og loks að Staðarhvammi á
Mýrum.
Þótt leiðir skildu, liélt ég samt annað veifið spurnum
fvrir um þenna bekkjarbróður minn og' starfsbróður.
Allar fréttir af honum voru á eina leið. Yfir líf bans
og starf mátti skrifa þessi orð: Integer vitae. Prestsstörl'
sín, sem nám sitt, rækti liann af einskærri samvizku-
semi og alúð, en hlédrægur þótti liann um opinber mál.
En fálæti hans og feimni hvarf, er í kirkjuna kom. Þar
var liann m'eðal vina. Þar var honum ekkert mannlegt
óviðkomandi. Hann þótti skörulegur ræðumaður í stól.
Hann óx við það erindi, sem bann þar flutti, enda var