Kirkjuritið - 01.06.1942, Qupperneq 71

Kirkjuritið.
Séra Þorsteinn Ástráðsson.
245
liann einlægur trúmaður, og elskur að þeim málum, sem
eru „hið eina nauðsynlega“.
Nú er hann genginn til sinna feðra, en „eigi skal gráta'',
þótt aldurinn væri ekki hár. Síðustu árin ágerðist sá
sjúkdómur, sem sennilega mun hafa fylgt honum leng-
ur en okkur vini hans grnnaði. Og svo kom, að hann
varð að segja af sér prestsskap sökum vanheilsu. Flult-
ist hann þá til Reykjavíkur og dvaldist á heimili hróður
síns, Hannesar Ástsráðssonar, skipasmiðs í Reykjavik.
Þar hlaut hann fylstu umönnun, en hatavon var engin.
Og svo kom hinn „slingi sláttumaðnr“, sem stundum er
svo miskunnsamur, og leysi sál hans úr viðjum holdsins.
Allir, sem þektu séra Þorstein, mundu hafa kosið hon-
um lengra lif og gæfusamara. En það er ekki okkar að
ákveða tima eða tíðir. Vér hekkjarhræður hans og vinir
óskum lianum því góðrar ferðar, og vottum jafnframt
ástvinum hans öllum fylstu samúð okkar.
Sig. Ó. Lárus.son.
Faðirinn stendur við stýrið.
Cr kveðjuræðu til fullnaðarprófsbarna.
Mér kemur í hug saga, sem ég hefi aldrei gleymt, siðan ég
var lítill drengur. Á heimilinu, sem ég var þá á, var kennari,
gamall maður, bæklaður, sem ekki gat gengiS nema stySja sig
viS tvær hækjur. En sál hans var heilbrigS, stór og göfug, og
sögurnar, sem hann sagSi okkur, liöfSu djúp áhrif. Þessi maSur
hét Þorsteinn Þorkelsson og var sálmaskáld, og eftir hann eru
sálmar i Sálmabókinni (t. d. sálmurinn „Ég fell í auðmýkt flatur
niSur“). Og svo var þaS eitt kvöldiS um páskaleytið, einmitt
þegar vorliugurinn var aS glæSast i brjóstum manna, aS skall
á ógurlegt fárviðri, grenjandi stórhríS, svo aS bærinn skalf og
nötraSi. En frá þessu heimili og fleirum í nágrenninu voru
menn á liafi úti í hákarlalegum. Ég man, hve fólkiS var alvar-
legt á svip og áhyggjufult þennan dag, og viS skildum ástæS-
una. ÞaS var hrætt um mennina á hafinu. Og viS krakkarnir
hnipruSum okkur utan um gamla kennarann til að hlusta á sög-
una, sem hann sagSi þetta kvöld, og hann sagSi hana ekki bara