Kirkjuritið - 01.06.1942, Side 72

246
Snorri Sigfússon:
Júni-Júli.
okkur, heldur öllu heimilisfólkinu. En hún var i aðalatriðum
þannig: Það var skip á sjó í ofsaroki og ógurlegum sjógangi.
Allir skipverjar sintu skyldustörfum sínum af dugnaði og karl-
mensku lengi vel, en þó fór svo, að jjeir töldu vonlaust um, að
þeir myndu hjargast, og tóku að gerast órólegir og angistarfullir
og slá slöku við. En með á skipinu var drengur, sonur skip-
stjórans, sem var hinn hressasti og var hvergi hræddur. Og er
hásetarnir spyrja hann, hví hann sé ekki hræddur, svarar hann
með ró og óbifanlegri festu: Ég veit, að við munum kanske vera
í hættu, en ég er ekkert hræddur, jiví að faðir minn stendur
við stýrið“. — Og jæssi hugarró drengsins, hessi óhifanlega trú
hans á örugga stjórn föðurins, þrátt fyrir ægilegt útlit, fylti
einnig hásetana bjargarvon, svo að þeir tóku aftur til að gegna
skyldum sínum. Og jjannig fór að lokum, að skipið komst i höfn
og öllu var bjargað. — Þetta var aðalefnið úr sögu gamla kenn-
arans þetta ógurlega kvöld, og er hann hafði lokið sögunni,
tók hann að benda á, að einnig nú bæri okkur að vera hug-
hraust og vongóð, þótt illa liti út, því að faðir okkar allra stæði
við stýrið á örlagaskipinu okkar, og myndi stýra öllu heilu í
höfn, ef við gerðum skyldu okkar og mistum ekki sálarró og
sigurtrú. Og mér eru enn i minni þau áhrif, sem sagan og ræðan
hafði á fólkið. Það hrestisl og glaðnaði i hragði, og yfir heimil-
inu hirti og hlýnaði þetta kvöld, ])ótt úti geisaði óveðrið, því
að trúin og vonin höfðu sezt þar að völdum. Og fólkinu varð í
það sinn að trú sinni og von. Skip ])að, sem heimamenn voru
á, komst i höfn heilu og liöldnu.
í óveðrinu mikla, sem nú geisar i mannheimi, striðinu ógur-
lega, ferst ógrynni af verðmætum og mannslifum, og þjáningar
manna eru skelfilegar. Hin tryltu öfl hafa náð taumhaldinu i
bili. En hið allra skelfiiegasta, sem hent getur, er það, að menn,
og þá einkum æskan, missi trú á framtíðina, trúna á sigur hins
góða að lokum, glati voninni um batnandi tíma. Það má aldrei
ske, börnin góð. Verum þess fullviss, að í þessu óveðri ferst
einnig margt ill, og að von er til þess, að þessi sára reynsla
muni gera mennina vitrari og betri.
Við erum öli einskonar hásetar á skipi i ólgusjó. Útiitið er
slæmt og ógnandi. Við höfum margskonar skyldum að gegna
og megum livergi svíkjast undan merkjum, og því síður missa
kjarkinn. Og það, sem á að halda okkur vakandi, gera okkur
skyldurækna, efla löngunina til þess að verða sterkur og stæltur
i liafrótinu, glæða bræðraþelið og samstarfið, er sú vissa, að
faðir okkar stendur við stýrið, og stjórnar öllu bezt. Og enga
ósk á ég betrj handa ykkur í dag en þá, að þið ættuð altaf