Kirkjuritið - 01.06.1942, Qupperneq 79

KirkjuritiS.
Guðsþjónustusöngui*.
253
spilið, sem ég lærði flest sálmalögin á. Það gæti enn verið til
á hverju heimili. En sálmasöngbækur vorar eru svo dýrar, að
engin von er til, að almenningur kaupi þær, enda eru þær
ætlaðar til þess, að leikið sé eftir þeim með röddum á hlióð-
færi — geta því eigi orðið ódýrar. Nú mæla söngkennarar með
því, að safnaðarfólkið alt syngi eina og sömu rödd (frumrödd-
ina, lagið). Nótnakver með lienni einni gætu verið miklu ódýr-
ari og hentugri í meðferð. Þau ætti að gefa út til lærdómsnota.
Nú eru rétt 80 ár síðan slík bók kom út í íslenskum bókmentum,
er því að líkum orðin fágæt. Ætti ekki slíkt kver heima í ,,Bóka-
útgáfu Menningarsjóðs"? Aðrar þjóðir setja lögin i sálmabækur
sínar í ýmsum búningi. Mundi það hækka verð sálmabókar
vorrar, en áður er hún dýr. — Ég gat þess, að mælt væri með
einrödduðum safnaðarsöng. Hann er að ýmsu vandaminni og
þá betri en mistekinn raddasöngur, en ólíku finst mér radda-
söngurinn tilkomumeiri, er liann hepnast og unaðslegri lil hlut-
töku. Ætti þá líka að prenta hinar raddirnar sér. Getur svo hvcr
valið sér ])á rödd, sem honum hugnast og liggur rómur bezt til,
og leitt sál sina inn í hinar yndislega samfléttuðu tónrúnir, sem
„lyfta í hæðir með heilögum söng
hjörtum úr veraldar umsvifa þröng“.
Ymsar aðgerðir forráðamanna kirkju vorrar bera þess vott,
að nú sé að glæðast meðvitund um gildi kristindómsins fyrir
mannlífið, guðsdýrkunin sé næring hans og sönghæfileiki manna
dýrmætt lífsefni hans. Margt er það í lífsreynslu nútímans, sen:
styður þessa glæðingu og gjörir menn hyggna, þótt eigi verði
það rætt hér. En taka ber henni með gleði og viðleitni að efla
hana. Mætti hún njóta slíkrar viðurkenningar sem — ja, manni
dettur í hug — hin nýlega vakta alda íþróttanna, þá tækist vel til.
Séu þær hollar líkamsheilsu, þá er kristindómsandi og iðkun vissu-
lega heilsuiind sálarlífsins. En ég óttast, að umrædd grein þeirr-
ar iðkunar mæti um sinn tálmunum, sem þá ber að reyna að
eyða. Eru þær einkum fjárþörf til þessa og skortur almennrar
meðvitundar um gildi söngsins. Sérhvert gott og fagurt verkefni
meðal manna þarf fé sér til stuðnings, en það fé greiðist aftur,
beinlínis eða óbeinlínis, í góðum, blessunarrikum áhrifum og
afleiðingum. Og þótt líkamsþarfirnar kalli mjög eftir, þá verður
eigi sú djúpsæja umsögn lirakin, að „maðurinn lifir ekki á brauði
einu saman“. Svo er það og gömul og ný reynsla í mörgu, að
það gott verður mönnum dýrmætara, sem nokkuru er kostað
til. Hér þarf að kosta til mun meiri mentunar í sönglegu tilliti,
og með henni lærist mönnum að sjá og reyna andlegt ágæti
sönghæfileika mannsins. En hér þarf líka að vera fyrir í fylgsn-