Kirkjuritið - 01.06.1942, Side 80

254
S. G.: Guðsþjónustusöngur.
Júní-Júli.
um sálar verund til móttöku. Hún er i þessu efni löngun til að
dýrka Guð — gefa honum sjálfur sitt liið bezta til þess. Mér
koma nú í hug tvö smá atvik til skýringar máli míriu.
Ég var við messugjörð í dómkirkjunni í Reykjavík. Söngur
var byrjaður. Kom þá inn og settist við hlið mér aldraður mað-
ur, þrekinn og veðurbitinn, en höfðinglegur að ásýnd. Þegar
hann hafði lotið höfði hljóður nokkur augnablik, tók hann að
raula djúpum rómi. Ég kannaðist eigi við óglögg orð lians né
lag; fáerði því sálmabók mína fyrir okkur háða, en þá segir hin
djúpa rödd: „0, nei, jeg kan min Trosbekendelse", en einmitt
var verið að syngja trúarjátningarsálminn nr. 1 í Sáimabók
vorri. Mér fanst undir eins andlegt bróðerni fella í sömu þró
okkar mismunandi orð, og ég varð þess vís, að trúarjátningar-
löngun þessa bróður mundi líka oft hafa leitað styrks æðri mátt-
ar til að stjórna skipi með skipshöfn um sollin höf.
Það var á kristilegum félagsfundi norrænna stúdenta i Savo-
linna í Finnlandi 1906, að söngflokkur söng nokkur trúarljoð
i lok messugjörðar til hátiðarbrigða og ánægju gestunum. Allir
virtust syngja vanalegu messugjörðarsálmana eins og að sjálf-
sögðu. En þrátt fyrir endurtekna tilkynningu um, að aukalögin
væru ætluð söngflokknum einum til meðferðar, gat safnaðarfólkið
naumast varist því að „taka undir“ meira eða minna. Slik var
hluttekningarlöngun þar.
Maðurinn aldraði, sem kom inn í Dómkirkjuna, hefir ináske
ekki liaft kunnáttu til neins tistasöngs, og ekki heldur ahnenni
söfnuðurinn finski, en á báðum stöðum virtist jiorsti til hlul-
tekningar í lofgjörð drottins. Við slíkan ununarþorsta verða
máske bæði Guð og menn — ef ég mætti segja svo — síður
kröfuharðir um listræna fegurð. Hjartað slær undir; jjað er til
réttlætingar. Þessi unun hjálpar tika til að hagnýta j)á náius-
ment, sem kostur er á til fegurðarauka. Svo þarf að verða og
vera í söfnuðum vorunt; þá lærum vér brátt að syngja Guði til
dýrðar, og andi söngsins — andi Guðs — færir blessun inn í
kirkjulíf vort og þjóðlif.
Að lokum tek ég nú fram meginatriði liugleiðinga minna:
1) Að þjóðmentun vor leggi mun meiri rækt við söngliæfileika
mannsins, bæði með nárni og æfingu. 2) Að sú rækt fái verðugt
sæti i mentakerfi þjóðarinnar. 3) Að framreidd séu, j)ótt fé
kosti, þau hjálparmeðul, sem líkleg eru til umbóta og til við-
ltalds. 4) Að börnin nemi og eldri temji sér að gefa Guði dýrð-
ina af gjöf hans: Hinum dýrmæta hæfileika mannsins til söngs.
— Gjörum þetta, finnum og viðurkennum, að
„Sæll er sá maður, sem fögnuð þinn fær
fundið, þú, Guðs barna lofsöngur skær“.