Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 11

Kirkjuritið.
lólagestur.
Eftir séra Þórð Tómasson.
I.
Gangandi maður er á ferð á einni af brautunum frá
kaupstaðnum yfir í ásana í rökkrinu á aðfangadags-
kvöld. Það er þctt kafaldsmugga. Grundirnar eru orðn-
ar mjallhyítar og þung færðin. Göngumaðurinn er
grannur og ungur — og lítt búinn þrátt fyrir vetrar-
kuldann. Það er eittlivað dapurlegt ýfir fasi hans og'
göngulagi, eins og hann eigi ekkert mark að stefna að.
Og því er einnig þannig farið. Hann á ekkert markmið
annað en það að leita einverunnar — vera aleinn í
rökkrinu í kafaldshríð — og finna ef til vill næturskjól
í einhverju útibúsi á bóndabæ. Hann er atvinnulaus
og heimilislaus, á enga vini né vandamenn og forðast
nlla samfundi við fólk.
Jólaannirnar höfðu verið byrjaðar i gististofu bús-
vililra manna í kaupstaðnum og' flakkararnir teknir
að þyrpast að um nónið. Það var þetta, sem bafði rekið
bann á dyr. Hann gat ekki bafzt þar við á aðfangadags-
kvöld, ekki svo að skilja, að bann teldi sig hinum fremri.
Þetta voru mennirnir, sem liann bafði umgengizt dag-
lega síðustu mánuðina, og sumt af þeim vandaðir menn.
En á aðfangadagskvöld —! Minningarnar liöfðu orðið
honum of ljósar og lifandi, söknuðurinn of beiskur.
Jótin á litla heimilinu hennar mönnnu hans. Nú var
allt þetta liðið. Mamma lá úti í stóra kirkjugarðinum
liöfuðborgarinnar við hliðina á pabba. Engin systkin,
engir ættingjar, sem hann ætti neitt saman við að sælda.
Aleinn í veröldinni. Aldrei liafði hann fundið eins voða-