Kirkjuritið - 01.12.1945, Síða 17

Kirkjuritið.
Jólagestur.
303
Þeir voru komnir að hliðargötu. Ókunni maðurinn
tók um herðar unglingnum ög leiddi hann með sér.
Hann streittist ekki á móti. Hann var svo þreyttur og
hnugginn. Hann vissi varla af sér.
Skammt framundan við götuna stóð einmanalegt liús.
Þar logaði ljós í tveimur gluggum sitt hvorum megin við
útidyrnar. Ókunni maðurinn gekk þangað og leit inn.
Bjarminn af ljósinu féll á andlit honum unglegt og
sviplireint. Það var einhver andleg birta yfir því — og
viðkvæm alvara. Aiigun fylltust tárum. Siðan opnaði
Jiann útidyrnar með varúð og leiddi förunaut sinn inn
í forstofuna. Geislastaf lagði á móti þeim um rifu milli
hurðarinnar og dyratrésins á lierbergi innar af.
Því næsl barði hann að dyrum.
III.
Það hafði verið erfitt fyrir gömlu lijónin þarna inni
að liorfa fram til jólanna. Þau höfðu eklci getað fengið
af sér að lala um það hvort við annað. Það liefði að-
eins ýft opið sár. En því lengra sem leið á desember-
dagana vilcu eftir vilcu, því þyngra var það. f ár var
einskis sonar að vænta í jólaleyfi heim úr skólanum.
sonar, sem þótli svo innilega vænt um heimili sitl og
liafði þeim svo margt að segja frá starfi sínu og fjör-
ugu skólalífi. Og öll unaðslegu aðfangadagskvöldin frá
því er Jiann sat á armi móður sinni og sá jólatré fyrsta
sinni. Og seinria, þegar hann gal skilið, livað jólin liefðu
að færa, og söng gömlu jólasálmana með þeim. Þau
höfðu kunnað að halda jól inni í litlu stofunum. Þau
'iöfðu átt jólin og drottin jólanna í hjörtunum.
En nú-------!
Nú er eklci von á neinum sjmi lieim — aldrei framar.
Einn dag um Jiaustið höfðu þau fengið símskeyti liand-
an frá stóru borginni um það, að þau yrðu að koma
þegar í stað. Sonur þeirra liefði snögglega orðið veikur.
Þau lcoínu nógu fljótt til þess að geta haldið í liend-
urnar á honum, meðan hann liáði síðasta stríðið. Hann,