Kirkjuritið - 01.12.1945, Qupperneq 55

KirkjuritiS.
Ljúsið írá Kristi.
Les: Efes. 5,8b—20.
Hann elskaði ljósið, postulinn mikli, sem skrifaði
þetta — ljósið og allt það í lifi mannanna, sem á skylt
við ljósið og' birtuna. En jafn einlæglega liefir hann
liatað myrkrið og öll myrkraverk. Hann er ekki lin-
mæltur eða loðmæltur um mismun góðs og ills.
Hann veit, að honum her að tala af Guðs liálfu. Hann
segir því skoðnn sína og sannfæring berum orðum, en
vefur hana ekki í margfaldar umbúðir marklausra
orða. Hann lítur svo á, að þeir, sem vinna myrkraverk,
megi gjarnan lirökkva við og finna til. Og liann er held-
ur ekki feiminn við að minnast á galla á félags- og
samkvæmishfi mannanna, eins og vér lieyrum.
ÖIl orð postulans, þau er vér heyrðum, sýna það ó-
tviræðlega skýrt, að ekki er það vandalaust að lifa
kristilega í þessum heimi. Það er oss tiltölulega vanda-
lanst að játa i orði hinni postullegu trúarjátning lið
fyrir lið. Það er oss líka tiltölulega vandalaust að segia:
Eg vil hafa hreinan kristindóm og ákveðinn, hvað kenn-
inguna snertir, engan afslátt í trúfræðinni Ég fullyrði,
að það er oss tiltölulega vandalaust að segja þetta og
jafnvel samþykkja þetta, og stend við þá fullyrðingu.
Það er tiltölulega vandalaust að tala kristilega. En það
er ekki vandalaúst að gjöra það, sem postulinn kallar
að „hegða sér eins og börn ljóssins“, að lifa kristilega,
láta meðbræður sína sjá og finna levnt og ljóst sitl
kristilega, hreina, heilbrigða og lastvara líferni, sýna
þannig i framkvænid kristilegt hugarfar, einskæra góð-
vild, réttlæti og sannleika. Af því að þetta er ekki vanda-