Kirkjuritið - 01.12.1945, Qupperneq 56

312
Árni Sigurðsson:
Nóv.-Des.
laust, segir postíilinn oss lika: „Hafið nákvæmlega gát
á, hvernig þér breytiðog' á öðrum stað: „Rannsakið
liváð Drottni er þóknanlegt. Reynið að skilja, hver sé
vilji Drottins“.
Þegar postulinri liefir brýnt þetla fyrir lesendum sín-
um og hevrendum, að varast þannig verk myrkursins
og vakna og rísa upp frá dauðum andlega, vaxa kristi-
legum vexti, og láta Krist lýsa sér, þá dregur liann upp
mvnd af yndislegu safnaðarsamfélagi, þar sem liver á-
varpar annan með „sálriium, lofsöngum og andlegum
ljóðum, syngur og leiluir Drottni“ í hjarta sínu fullur
lofgjörðar og þakklætis til Guðs fyrir alla hluti. Já, það
er fagurt samfélag, fríður söfnuður, sem oss er hér leyft
að sjá: Samfélag Guðs barna, sem eru glöð í Guði sín-
um, þakklát, áslúðleg', fús til að gleðja livert annað,
l)era hvert annars hyrðar, greiða hvert öðru veg eftir
mætti. Hér er oss sýnd eining andans í bandi friðarins,
samhugur og samstilling þeirra, sem vita, að þeir eiga
allir hinn sama Drottin og frelsara, hina sömu trú og
von, eru allir skírðir hinni sömu skírn og eiga allir
sama Guð að föður. —
„Vakna þú, sem sefur og rís upp frá dauðum.“ Þessi
áskorun postulans á brýnt og skylt erindi til vor allra,
lika vor, sem þykjumst vera vakaudi og lifandi í trú
vorri. Vér skulum athuga, hvort ekki muni eitthvað líf-
vana og dofið í oss eða umhverfis oss, eittlivað sem þarf
að vakna til lífs, rísa upp frá dauðum. Vér skulum at-
liuga, hvort vér liöfum ekki sjálf látið ógert margt það,
sem vér gútum gerl til þess að vekja kristilegt líf í kring-
um oss. Vér skulum ekki vera góðir af sjálfum oss eða
trú vorri, því að hún þarf sannarlega að styrkjast og
hreinsast. Vér skulum muna, að oss hæfir bezt að játa:
Ekki er svo, að ég hafi þegar náð því eða sé þegar fuíl-
kominn. Vér skulum kannast við, að það er ein hæn,
sem bezt samsvarar andlegu ástandi voru: „Guð, vertu
mér syndugum líknsamur“. — Ég minnist þess, að á