Kirkjuritið - 01.12.1945, Qupperneq 65

Kirkjuritið.
Tímamót.
351
að með dálítið öðrum liætti. Vissulega þurfum vér tíma-
mót trúarlegrar einingar.
Og vér þurfum, í öðru lagi, tímamót nýrrar vakandi
og djarfliuga safnaðarvitundar. í því efni vil ég henda á
erindi séra Björns 0. Björnssonar, er hann flutti á hér-
aðsfundinum að Ljósavatni næstliðinn sunnudag, og
væntanlega kemur fyrir ahnenningssjónir.
Merkur Vestur-lslendingur flutti ekki alls fyrir löngu
erindi á sýnódus, og lét svo um mælt, að ekki yrði ann-
að séð, en að heimaþjóðin væri yfirleitt áhugalaus um
félagslegan kristindóm. Og fjöldi erlendra manna hefir
liaft orð á þessu og undrast það. Oft er við þvi varað
— líklega með réttu — að dæma trúarþel íslendinga
eftir dæmalausu sinnuleysi þeirra um kirkjuleg efni.
Þeir séu of dulir lil að tjá sig um trú sína. Vist er um
það, að afstaða almennings lil kirkjunnar er svo órök-
ræn og sjálfri sér ósamkvæm, að óvirðulegt má kalla.
Því nær allir þjóðþegnar leita kirkjulegrar þjónustu,
þegar svo her undir. En meginþorri þeirra synjar liins-
vegar kirkjunni um þá þjónustu, sem henni her og hún
þarf með, til þess að hún geli unnið verk sitt gagnsam-
lega- og virðulega.
Ekki virðist íslendinga skorta djörfung og fórnfýsi,
þegar þeir taka pólitíska trú. Þá og' þar er safnaðarvil-
und þeirra glaðvakandi. Úr því að þeir eru nú gæddir
þessum mannkostum, og úr því að þeir vilja yfir höf-
uð nokkuð hafa af kirkju að segja, væri það þá nokk-
ur ofrausn, að þeir létu líka málstað Krists njóta mann-
kostanna. Hversu oft og' réttilega sem vitnað er í þau
orð Meistarans, að ekki muni liver sá, er við hann segir:
Herra, herra, innganga í himnaríki, þá haggar það ekki
þeirri staðreynd, að hann beint bauð að kannast við
sig fyrir mönnum.
1 þriðja lagi þurfum vér á nýrri tíð menn og konur,
leika og lærða, þar á meðal ekki sízt presta, sem kunna
tökin á fræðslutækni. A síðari árum hafa nokkur erindi