Kirkjuritið - 01.07.1947, Blaðsíða 10

190
Páll Þorleifsson:
Júlí-Okt.
sina; en ekki steinrunnuni trúarlærdómum, elcki á því
siðgæði, sem liorfir með vanþóknun á ávirðingar ann-
ara, en gleymir eigin vanþroska, ekki á lærdómum né
speki neins hverfuls tíma, heldur á auðmýktinni, á þvi
dásamlega auga, sem skynjar dýrð himinsins ofar nótt
jarðarinnar, á næmleik þess eyra, sem heyrir endur-
óm æðri söngva handan við klið hvers dags, sem i
lotningu og tilbeiðslu krýpur, livar sem fegurð, mann-
göfgi og guðlegur kraftur nær að birtast.
Kristur hyggði kirkju sína ekki á samþykktum neinna
kirkjuþinga, livorki á nýrri né gamalli guðfræði, ekki
á óskeikulleik neinna trúarjátninga, heldur á þeim
undursamlega hæfileika mannsálarinar að geta hrif-
ist af því guðdómlega og þvi heilaga, á gáfu þess djúp-
sæis, sem skynjað fær dýi’ð þess himneska baki því
hverfula og jarðneska.
Kirkja grundvölluð á þessum meginskoðunum get-
ur aldrei liðið undir lok. Ytra skipulag kirkju Krists
getur riðað til falls, bagall og mítur rokið út í veður
og vind, biskupskápan, skrúðinn og prestlegur bún-
ingur orðið finnanlegur aðeins á söfnum, sjálft
kirkju liúsið getur líka breytzt á ýmsa vegu, en samt
mun kirkjan sjálf, innsti og sannasti kjarni liennar
alltaf standa, af því að hún er reist á þeim kletli, sem
brotsjóir engra alda fá hil'að, sjálfu hjarta mannsins,
gæddu trúarþrá, þyrstu í nálægð þess guðlega, með
mátt lil að hrífast af fegurð, af hreinleik, af stórum,
dýrlegum hugsjónum.
Innan veggja slíkrar ódauðlegrar kirkju mun Jesús
starfa um aldir. Hann mun ganga þar hljóðum, ó-
sýnilegum skrefum, koma þangað oft um nótt, líta
jiangað inn á sárum stundum sorgarinnar, þá með
huðk dýrra lækningasmyrsla í höndum. Hann mun
einnig koma, þegar vor er í lofti og ilmur gróanda í
hverri átl, koma þangað með söng', með nið leysinga-
vatna og ærsl heitra júnídaga. — Til einnar lcynslóðar