Kirkjuritið - 01.07.1947, Side 14

194
Prestastefnan 1947.
Júlí-Olct.
mér vonir um að samfundir vorir verði oss til ánægju
og gagns og kirkju vorri til framfara og blessunar.
Vér komuin liingað til þess að sækja oss nýjan þrótt,
safna kröftum til nýrra átaka o,g leita að nýjum leið-
um, er orðið gætu oss hjálp til þess að koma í fram-
kvæmd þeim hugsjónum, sem vér sameiginlega helgum
krafta vora.
Þegar vér fáum tækiæri til samfunda og til að talast
við, þá er oss það eiginlegt að hera saman reynslu
vora og starfsaðstöðu, vandkvæði vor og erfiðleika í
störfum. Og hið örðuga er ávallt á veginum. Að háu
marki verður aldrei komizt fyrirhafnarlaust. Því Iiæn-i
sem hugsjónin er og markmiðið, því stærri fórna er
krafizt.
Já, erfiðleikarnir í preststarfinu eru alstaðar fyrir.
Aðstaða prestsins til starfs í sveitum landsins er breytt.
Það er ekki hægt að mæla á móti þvi, að fólksfæðin
er víða í hinum breiðu hyggðum sveitanna orðin svo
mikil, að erfiðleikarnir á að hafa reglulegar guðsþjón-
ustur í sveitum liafa margfaldast. Sumstaðar er þess
jafnvel enginn kostur lengur. Ég veit, að yður er mörg-
uin áhyggjuefni hversu þessir erfiðleikar fara vaxandi.
En þó má oss vera það nokkur huggun, að þrátt fyrir
þetta eru guðsþjónusturnar enn sennilega tiltölulega
hezt sóttir mannfundir í landi voru.
Erfiðleikarnir í kaupstöðum og höfuðborginni liafa
líka stórum vaxið. Alll umhverfis kirkjuna og prestinn
eru öflugir keppinautar um atliygli fólksins og sál þess.
Tímabil koma — ekki sízt eftir heimstyrjaldir, þegar
veraldarhyggjan gagntekur hugina. En þá skulu ekki
árar lagðar í bát. Á niðurlægingartimum, þegar ekkert
er skeytt um hið æðra og eilífa, þá er þörf á mönn-
um, sem standa á verðinum, vökumönnum, sem aldrei
víkja. Þá þarf að halda hinni lieilögu glóð við. Ljósið
má ekki slokkna.
Ég veit, að víða er dauft yfir kirkjulegu starfi og