Kirkjuritið - 01.07.1947, Qupperneq 75

Kirkjuritið.
Menntun presta á Islandi.
255
/nessu, og' segja eigi: dominus vobis eum, þó ao liain,
syngi fyrir. Sulidiaconus og diaconus og presbyter
skulu án vera emliætli silt, ef þeir liafa samhvílu við
konu. Subdiaconus tekur við kaleik og patínu og sveila-
dúk þeim, er vér kcllum handlín, í sinni vígslu.
Díaconus skal lesa guðspjall, skrýddur í messu og
breiða corporal á altari og brjóta saman, skíra börn og
syngja líksöng, ef prestur er eigi lijá. Díaconus skal
gefa cörpus domini, ef eig'i er prestur hjá, en brjóta til
miðlunar corpus domini, ef prestur á mörgum að gefa.
Hann skal fremja kenningar að boðorði presta eða
biskups. Diaconus skal taka við guðspjallabók í sinni
vígslu.
Prestur skal syngja messu og vigja salt og vatn drott-
insdaga, vigja krossa og reykelsi og alls kyns fæðslu.
Prestur skal kunna að vígja lijón saman og veila
skriftir. Prestur skal kunna tíðaskipan og latínu,
svo að liann viti, livort liann kveður karlkennt eða
kvenkennt. Hann skal kunna þýðing guðsjijalla og
homiliur Gregorii (þ. e.: Gregors páfa mikla) og com-
potum (þ. e. tímatal), svo að hann kunni að telja allt
misseristal. Prestur skal skilja skriftabók og barnaskírn,
ólean og líksöng og lágasöngva. Preshyter þýðist: Öld-
urmaður að voru máli, því að liann skvldi svo vera að
vili: og vísdómi. Hann skal taka í vígslu sinni við hökli
og við allri þjónustu, búinni til messusöngs.
Um þessar vígslur allar er þá hezt, að hver geri það,
'■em hann gerir vígslur til, enda hæfir vel ávallt, að sá
er meir er vígður fremi það, er hinni minni vígslu fylg-
ir, en aldrei skal sá, er miður er vígður taka þá þjón-
ustu, er hinn meiri vígslu heyrir til“1).
Hefir þessu síðasta atriði verið fylgt allfast fram,
ef dæma má út frá sögunni af Ferða-Árna í Laurentíuss
sögu, þar sem biskup setti lionum allharðar skriftir fyr-
D D.I. III, 150—152.