Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 18

104
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv„
hefi ég á hreinleika hjartna ykkar í myrkri!
Um meitsara Andreas er öðru máli að
gegna, því að hann er gagntekinn af heilög-
um vilja og krafti og þess vegna hlýtur það
verk, sem hann skapar, að verða voldugt.
Látum okkur slá hring um hann og vernda
hann! Vináttunni milli hans og mín mun
ég halda heilagri til hinstu stundar lífs
míns! Þið getið gefið honum ykkar tál-
drægu dyggðarheit. Ég mun bera fram aðra
og dýrlegri vinargjöf, sem staðfesta skal trú
mína til þessa manns: Það dýrasta og feg-
ursta, sem ég á í þessari veröld, gef ég hon-
um. — Metta — litla húsfreyjan mín heima,
skal standa fyrir augliti hans og vera honum
fyrirmynd, þegar hann sker út meyna, svo
að hún verði það fegursta, sem hann nokkru
sinni hefir skapað hingað til í öllum sínum
löngu ferðum um fjarlæg lönd!
Allir viðstaddir gerðu góðan róm að ræðu
Bengts, hrósuðu vináttubragði hans og
kepptust um að taka í hönd meistarans. Og
þegar klukkan nú sló lagði hver og einn af
stað heim til sín.
II.
Garður sá, er Bengt átti og bjó í, stóð á
Kepplingahólma, og þar í sjóbúð alveg nið-
ur við straumvatnið hafði meistari Andreas
valið sér verkstað. Gegnum vindaugað á
gaflinum flugu bíflugur sumarsins út og
inn, og þegar hann stóð í efstu rimum stig-
ans við eikarbolinn, sem hann hjó myndirn-
ar úr, gat hann séð siglur skipanna úti á
straumnum og eirgrænt þakið á borgar-
kastalanum. Að baki hans, landmegin á
hólmanum, mynduðu húsin ferhyrndan
garð, og þótt þar yxi hvorki runni né tré,
grænkaði grasið þar eigi að síður og var svo
stráð hvítum og gulum blómum, að hann
oft kallaði garðinn „hina endurfundnu
Paradís“.
Á hverjum morgni sat Bengt í svalagang-
inum framan við húsið og æfði sig að leika
hergöngulög og dansa, oft varð hann að
hætta skyndilega í miðju lagi til að greiða-
hárið frá andlitinu. Stundum heyrðist líka
rödd húsfreyju hans, hennar Mettu. — Hún.
hafði þann sið, þegar henni datt í hug, að-
hún þyrfti að tala við einhvern, þá fór hún.
aldrei að gá að viðkomandi, heldur kallaði
hárri röddu, livar sem hún var stödd. Þegar
hún nú átti að vera fyrirmynd meistara
Andreasar við smíði hans á kóngsdóttur-
inni, kom það oft fyrir, að hún allt í eintt
fór að hrópa á vinnustúlkurnar eins hátt og
hún gat, þar sem hún lá og kraup á linján-
um í sjóbúðinni með bláu skikkjuna hefta.
yfir aðra öxlina. Að þessu hentu margir
gaman, því að aldrei skorti áhorfendur, þeg-
ar meistarinn var að verki sínu. Stóðu þeir f
röðum meðfram veggjunum og liorfðu á —
eða kannske komu þeir líka til þess að dást
að litlu húsfreyjunni, henni Mettu. —
Stundum komu jafnvel nokkrir háttsettir
herramenn.
En öllum, sem komu, sagði meistarí
Andreas það sama: Hann dáðist að Mettu
og lýsti því yfir, að hann gæti aldrei orðið
þreyttur á að taka eftir henni. Dag eftir dag
sagðist liann alltaf vera jafn forvitinn, eins
og hún væri alltaf stöðugt eitthvað nýtt...
Stundum kom það fyrir, að hana alveg til-
efnislaust fór að langa í einhvern sérstakan
rétt matar, og þá var enginn annar matur
framreiddur á heimilinu í heila viku, eða
þangað til rétturinn hvarf af borðinu jafn
fyrirvaralaust, og hann var kominn, og sást
þá aldrei upp frá því. Stundum gat hún set-
ið hjá rnanni sínum dag eftir dag og sungið
undir, þegar hann lék, og þá ortu þau við
lögin vísur um ástina, sem var hin hugljúfa
ró hjartnanna. En svo gat það líka dottið í
hana að hætta í miðju kafi, og engin bæn
fékk hana þá til að syngja einn einasta tón.
Stundum lá hún tímunum saman alveg
hreyfingarlaus á hnjánum frammi fyrir
meistaranum í gérfi kongsdótturinnar, og
fannst henni þá, að ekkert í öllum heimi
gæti verið skemmtilegra en einmitt það. En