Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 20

106
SÆNSKIR HOFÐINGJAR
N. Kv.
beygir hin frelsaða kóngsdóttir hné! rnælti
Bengt. — Þetta er göfugt listaverk, meist-
ari. . . . Og óvættinn, sem er umkringdur
af hauskúpum og mannabeinum reisir sig
frá jörðinni, gerir nú hnífur þinn —- nótt
eftir nótt — voveiflegri og ægilegri ásýnd-
um!
— Það gladdi þig þó meira að horfa á
mig vinna að mynd meyjarinnar?
— Mynd hennar skildi ég betur, svaraði
Bengt — og þá skildi ég þig líka betur. —
Hvers vegna ertu orðinn leiður á Mettu?
Eldur Helvítis logar nú í augum þínum, og
neistarnir fljúga yfir til mín, og nú get ég
ekki verið glaður og hamingjusamur leng-
ur.
Meistarinn lagði frá sér hnífinn, og tók
upp höggjárnið og kylfuna. En naumast
hafði hann kreppt fingurna um verkfærin,
áður en hann sleppti þeim aftur.
— Mikið barn ert þú, Bengt! sagði hann.
— Hlustaðu dálítið minna eftir því, sem ég
segi og lifðu í ást þinni, meðan hún endist.
— Og hvernig mun hún taka enda?
— Eins og Itún byrjaði. í ósannindum og
angist. — Byrjaði hún ekki svona lrér um
bil eins og sjúkdómur — með svefnleysi og
andþrengslum?
— Eitthvað á þá leið. . . . Og svo lézt
Metta allt í einu verða afskaplega kirkju-
rækin. . . .
— Var hún þegar áður orðin æfðíltræsni?
— Hún? Metta? Hún sem var hreinskiln-
in sjálf! En það var til þess að geta hitt
mig. . . .
— Þá varð hún að læra að Ijúga?
— O-já — í því fékk hún bráðlega æf-
ingu!
— Og svo lék hún á móður sína?
— Móðir hennar var dáin. En hún átti
föður og bræður og vinstúlkur. — Og svo
var hún nú hálft um hálft trúlofuð öðrum
manni. . . . Já, svona er það nú víst alltaf —
þú skilur. . . .
— Og hann var auðvitað ærlegur rnaður?
Sjáðu til: Ástasögur samanstanda ævinlega
að mestu leyti af þrem hlutum: Einurn ær-
legum manni og tveim þjófum. . . . Manstu
kvæðið um drottninguna og sveininn?
Og kóngurinn var gamall, og gamall og
grár.
En ung var hans drottning og möttull
hennar blár.
— Já, svona hljóðar vísan, sagði meistar-
inn, en þú gætir alveg eins sungið hana
svona — það verður þó allt að síðustu sami
vesaldómurinn:
Of drottningin var gömul, og gömul og grá.
En hoffmannlegur kóngurinn var hirðmeyj-
unum hjá.
.... Og jaetta á að kallast eitthvað merki-
legt og fá okkur til að úthella tárum....
— Víst er nóg tilefni til tára, meistari,
sagði Bengt. — En ég trúi á ástina ennþá —
og svíki sú trú mig einhvern tíma, þá veit
ég með vissu, að áður en árið er liðið verð-
ur hár mitt orðið grátt, og ég mun sitja á
bekknum nteð himnur ellinnar yfir augum
án þess að geta gert greinarmun á sumri og
vetri.
Meistari Andreas stóð og sneri við honum
baki, en hann snerti ekki á vinnu sinni.
Hendurnar lét liann lianga máttlausar nið-
ur með kápunni. — Bengt hélt áfram:
— Stundum — á kveldin, þegar ég liefi
verið hjá herra Steini og leikið fyrir hann,
og er á heimleið, þá horfi ég yfir vatnið og
sé ljósið hérna heima í garðinum mínum.
Mér finnst þá, að ég sé auðugasti maður í
öllum heirni, því að allt, sem ég vil eiga,
það hefi ég eignast. . . . Þegar ég svo kem
heim, kasta ég viði á arininn og sezt niður
og horfi á auða stólana — einkum á stól-
ana ykkar Mettu, og svo ímynda ég mér, að
við sitjum þarna öll þrjú við borðið alveg
eins og venjulega við máltíðirnar. . . . Og
ég fer að tala við ykkur um hamingju okk-
ar, um ástina og vináttuna. En það er eins
og tunga mín sé leyst úr dróma, og ég finn
fegurri orð en nokkru sinni annars. . . . Ég