Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 22

108
SÆNSKIR HOFÐINGJAR
N. Kv.
hann sjá þig berjast í sveita þíns andlitis við
— drekann!
— Það er ströng' krat'a frá eiginmanni til
bezta vinar síns, sagði meistari Andreas.
— Venjuleg og alveg eðlileg krafa —
væri kanriske réttara að segja, svaraði hún.
— Hvers virði er sá fengur, sem enginn ann-
ar girnist að eiga? Þetta er það, sem nú
sprengir lífshamingju okkar.
— Og vináttuna milli hans og mín. . . .
Guð veit, að sú vinátta er falslaus. . . . og nú
á hún að falla vegna þess, að ég, heiðurs
míns vegna, vildi hætta í tæka tíð að stara
á hið unga andlit þitt, áður en augu mín
yrðu blind!
— Þey, þey, hvíslaði hún. — Ef þú villt
mér ekkert illt, meistari, þá talaðu ekki
svona hátt! Mér heyrðist ég heyra fótatak,
eins og einhver væri að læðast úti á gras-
ílötinni.
— Það er sjálfsagt Gorius trésmiður!
— Varaðu þig á þeim manni, meistari,
vegna tungu hans hafa margir orðið að
„bera steina úr borg",1) og margir hafa
komizt í gálgann.
— Merkilegur laukur í tunglskins-trjá-
garði ástarinnar þessi Gorius trésmiður!
sagði meistari Andreas. En einnig meðal
postula og spámanna ástarinnar hlýtur að
vera að minnsta kosti einn Júdas — þakk-
aðu fyrir, að þeir eru ekki þrettán. . . .
Hvernig lítur hann annars út fyrir augum
heimsins þessi alvísa mannvera?
— Það er sagt, að hann sé móeygður og
smáeygður. ... En annars er engínn, sem
vill kannast við að hafa séð hann.
— Óttaðist ég hann aðeins helming á við
það, sem ég óttast eigin samvizku....
Bengt er vinur minn....
— Einu sinni, þegar þú varst niðursokk-
inn í hugsanir þínar, heyrði Bengt þig tauta
eitthvað fyrir munni þér um, að fegurð sé
fallvölt, en hreinleiki hjartans einn varan-
1) Lýtur að miðaldarrefsingu fyrir hórkonur.
legur. Upp frá þeirri stundu hefir hann
fyrirlitið þig og dregið smekk þinn og heil-
brigða skynsemi í efa, sagði Metta.
— Þetta eru þá laun dyggðarinnar! Og ef
við nú förum á bak við hann?
— Þá drepur liann okkur.
Aleistari Andreas stóð upp frá borðinu
og settist á kubbinn fyrir framan laufbrúsk-
ana á arninum, eins og þar logaði eldur og
hann ætlaði að vermá sig.
— Er það svona, sagði hann, sem sagan
hl jóðar — hin marg umtalaða og mikið dáða
saga um eiginmanninn, húsfreyjuna og að-
dáandann? Metta! Sá, sem einhvern tíma
kemst inn í þá sögu, hann hefir villzt inn í
völundarhúsið, þar sem engar útgöngudyr
finnast. — Jú — að vísu finnast útgöngu —■
bakdyr — og það er að flýta sér, stinga dóti
sínu niður í pokann og halda leiðar sinnar.
— Og listaverkið þitt liérna?
— Nei, það er satt. Útgöngudyr finnast
engar úr völundarhúsinu, nema því aðeins
að maður sé fæddur innbrotsþjófur, sem
hefir hreina eðlisgáfu til að skríða inn um
glugga. — Mörgum sinnum hefi ég á mín-
um mörgu og viðburðarríku ferðum veitt
því eftirtekt, að vasaþjófar og fals-spilarar
eru hreinustu listamenn í ástarævintýrum.
Sá, sem getur ekki svikið og dregið á tálar
með jafnmikilli hugarró og hann drekkur
bikar vatns, kemst lítið áfram í slíkum
kröggum. Hvað heldur þú, að þeir séu, hin-
ir ungu riddarar, sem koma hingað til þess
að raða sér meðfram veggjunum, þegar við
erum að vinna — og kinka kolli til þín, ef
Bengt snýr baki við?Þeireruvasaþjófar,sem
eru orðnir of ríkir til þess að þurfa að stela
peningum.... Sömu örlögin elta mig
alltaf!
— Alltaf — segir þú? Hefurðu þá oft áður
villzt inn í völundarhúsið — þú, okkar mikli
og frægi meistari Andreas — þú, sem pré-
dikar svo djarflega gegn flærð og losta og
syndum?
Meistari Andreas svaraði: