Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 25

.TN. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
111
liðinn að kveldi, veit hann samt upp á hár,
hve margir diskar hafa staðið á borðinu!
Á meðan meitsarinn skemmti sér við gest-
;ína, leiddi Bengt hest sinn út, lagði við hann
.silfurbúið beizli og breiddi yfir hann áklæði
prýtt löngum taglhársskúfum. Því næst lét
hann einn af smásveinunum á bak og stakk
stórum lúðri í hönd hans. Svo opnaði hann
garðshliðið upp á gátt og sló með hendinni
á lend gæðingsins, sem frísaði og stóð á aft-
urfótunum.
— Svona nú, piltur minn! hrópaði Bengt.
Blástu nú duglega í lúðurinn og ríddu í
einu hendingskasti beina leið heirn til herra
. Steins Sture. Segðu honum, að þú sért sendi-
hoði frá hinum víðfræga meistara Andreasi
og eigir að færa honum það fagnaðar-fyrir-
heit, að þegar á morgun, sjálfan „Vor-frúar-
daginn“, skuli verk það, sem liann hefir
pantað og ríkulega launað, vera fullgert til
að setja það upp í Stórkirkjuna!
Nú var blásið í lúðurinn, og Bengt sneri
: sér að gestum sínum:
— En yður, kæru vinir og bræður, hélt
hann ræðu sinni áfram — yður bið ég nti
fyrir það fyrsta, að þér sem góðir hljóðfæra-
leikarar og samkvæmt siðum og venjum
drekkið minni vors háttlofaða embættis!
— Vér drekkum minni vors háttlofaða
embætis! svöruðu þeir og klingdu bikurun-
um.
— Og því næst, hélt Bengt áfram —
drekkum vér minni meistara Andreasar og
verks hans, sem nú er næstum því fullkomn-
. að. — Sá tími kemur, að Metta situr hér
gömul og grá við arininn og kembir ull. í
hvert sinn, sem ég þá stíg fæti mínum í
kirkju vora, mun ég líta brúði æskuára
minna augum — þá einu konu, sem ég hefi
elskað af hjarta. Þar mun hún krjtipa með
spenntar greipar alveg eins og forðum. —
Jafn fögur og trúföst eins og gull!
— Jafn fögur og trúföst eins og gull! end-
urtóku gestirnir.
Þá stóð Metta á fætur.
— Og nú vil ég einnig þakka þér, meist-
ari, sagði hún. Lofaðu mér að kyssa hönd
þína!
Hann stökk niður af bekknum og hopaði
svö skref aftur á bak. Neðri vörin titraði, og
hann veitti því ekki eftirtekt, að hann hafði
snúið bikarnum við, svo að vínið rann niður
á skóna hans.
— Ekki þetta — Metta. . . .
Það var allt, sem liann gat sagt, því að
hann hafði misst valdið yfir sjálfum sér, um
leið og hann hætti að geta hlegið.
— Sjáið þið ekki kippina í andlitinu á
honum, hvísluðu gestirnir. — Hann ræður
sér ekki fyrir óþolipmæði eftir að komast
aftur að verki sínu!
Þegar gestirnir enn um stund liöfðu gert
sér að góðu, það sem fram var reitt, gengu
þeir í smá hópum aftur niður í sjóbúðina.
— Enginn gat hugsað um neitt annað en
listaverkið. Þeir flettu tjaldinu ofan af drek-
anum, og þegar þeir sáu nagaðar hauskúpur
og bein undir klóm hans, fóru þeir að tala
alvarleg orð um syndina og dauðann.
Meistarinn skipaði nú áhorfendunum
niður í vinnuliópa, sem fengu að hjálpa
honum að mála drekanji og jörðina. En eng-
inn annar en hann sjálfur fékk leyfi til að
snerta á riddaranum og jómfrúnni. Hann
stóð hátt uppi á efstu rimum stigans með
liti sína og gull sitt, og neðan undir kraup
Metta í bláu skikkjunni sinni og með slegið
hár.
— Rósir og liljur á vöngum, hvíslaði
Bengt að meistaranum og benti á kinnar
hennar, sem höfðu fínan roða eins og epla-
blóm.
Meistari Andreas anzaði honum engu, og
Bengt klifraði þá upp í stigann til hans.
— Þú ert ekki enn búinn að gylla efstu
laufin á kórónu kóngsdótturinnar, mælti
hann. Láttu mig gera það, svo að ég í þakk-
læti fyrir allt, sem hún hefir verið mér, fái
sjálfur að krýna höfuð hennar með kórónu
sakleysisins.