Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 27

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
113
verk sitt upp aftur. — Þegar Metta leit upp,
lyfti hún höndunum með spenntar greipar
aftur fyrir hnakkann og hrópaði:
— En hvað sólin glampar á gullkórón-
una — en hvað sólin glampar!
Meistari Andreas þorði ekki að mæta aug-
um hennar, en hann nuddaði afar varlega
hin gylltu iauf með silkidúk langa stund,
allt þangað til Bengt hafði lokið verkinu.
— Ht'm segir satt! hrópuðu gestirnir hver
í kapp við annan — hún segir satt: Sólin
glampar á gullkórónuna — en hvað sólin
glampar!
Bengt tók utan um meistarann og studdi
hann, meðan hann með hægð klifraði niður
stigann.
— Verk þitt er fullkomnað! sagði hann.
Meistari Andreas lét sig síga niður á eik-
arkubb, sem stóð þar og hafði ekki verið
notaður. Litlu trékylfuna, sent hann hafði
notað við vinnu sína, tók hann upp og lagði
hana á hné sitt.
— Verkið er fullkomnað! sagði hann. Far-
ið nú heim, vinir, og lofið mér að sitja hér
— einum.
V.
„Vor-frúardagurinn“ rann upp bjartur og
heiður. Sankti Göran og drekinn var fluttur
til Stórkirkjunnar á vagni, sem dreginn var
af litlum, úfnum liestum. — Allar klukkur
liringdu, og fremstur allra gekk Bengt Hake
með lúðurþeytára sína og bumbuslagara.
Atgeirar og stálhúfur blikuðu ísgrátt í járn-
glamrandi röðuiu beggja megin við vagn-
inn. En á eftir komu riddarar og háttsettir
herrar, eins og væru þeir að fylgja nýkjörn-
um þjóðhöfðingja. Þegar vagnhjólin dundu
á Nyrðri brú, sást herra Steinn Sture við
hallargluggann, og hann hrópaði niður til
mannf jöldans:
— Munið þið Brunkeberg, sænskir menn?
Munið þið, hvernig vér þar sungum kvæðið
um sankti Göran?
Við orð hans varð svo mikill gnýr, að
heyrðist báðum megin ábökkunum, og þeg-
ar smásveinarnir, sem teymdu Iiestana,
sneru sér við og horfðu í áttina til klaust-
urs sankti Klöru, fannst þeim, að þeir gætu
ennþá séð rykmekkina þyrlast upp kringum
hina föllnu, dönsku riddara. Þeir minntust
þeirrar stundar, er Knútur Posse reif til sín
Dannebrogsfánann, sneri stönginni við og
rak broddinn svo hart niður í jörðina, að
stöngin brast, og hann tróð hvíta krossinn
undir fótum sér. — Því lengur, sem þeir
hugsuðu urn hina löngu og hörðu orrustu,
óx stærilæti þeirra, þar sent þeir nú leiddu
fram hesta sína. En þegar börnin, sem liöfðu
skriðið upp á handriðið beggja vegna við
brúna, sáu hið gapandi og blóðuga gin
drekans, urðu þau hrædd, fóru að skæla og
flýttu sér burtu. —
— Hvar er meistari Andreas? spurðu lier-
mennirnir, og allt fólkið tók undir: Hvar er
meistarinn? Við viljum bera hann á gull-
stól á eftir myndinni alla leið inn í kirkj-
una!
Þegar búið var að koma myndinni fyrir á
þeint stað, sem henni hafði verið ætlaður,
við altari sankti Görans, fylltist kirkjan
brátt af aðdáunarfullum áhorfendunt, sem
kontu og fóru, og söntu þrengslin héldust
allt til kvelds. Lamparnir gátu að síðustu
ekki varið skuggunum að breiða sig undir
hvelfinguna, og kertin, sem tendruð höfðu
verið fyrir sálum hinna látnu, stóðu hálf-
brunnin í járnstjökunum við dyrnar. En í
hálfrökkrinu glitruðu ennþá hin gylltu Iter-
týgi sankti Görans og kórónan á höfði
kóngsdótturinnar. — Nunnur, grántunkar
og svartmunkar komu í löngunt röðum,
féllu á hné og signdu sig. En þarna stóðu
líka bændur, sem geymdu liesta sína, vagna
og vörur á torginu og biðu markaðarins
næsta dag, og skinnklæddir dalamenn
glömruðu með tréskóm sínum yfir leg-
steinana.
Borgarbúarnir, sent voru öruggir í fram-
komu og fannst þeir vera heima hjá sér í