Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 31

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
117
hann kannske stolið heiðri og hamingju
• annarra?
— Hann brauzt inn í eina a£ fjalabúðun-
um á markaðstorginu.
— Og hvers vegna?
— Hann segir vera búinn að svelta í þrjá
daga — og það var brauð í búðinni.... En
hann hefði ekki átt að vera útaf eins kátur
og hann var. Hann lamdi og hamaðist, og
.áður en hann vissi a£, brotnaði hlerinn og
■ datt niður á steinana með svo miklum há-
~vaða, að það heyrðist um allt torgið.
— Og svona þjófa setjið þið í fang-
^elsi. . . . Sleppið þið honum! sagði meistari
.Andreas skipandi.
Þá kom allt í einu út úr mannþrönginni
.hönd, sem benti á meistara Andreas, og
rödd heyrðist hrópa:
— Sjálfur ert þú þjófur, meistari! Þú, sem
hefir svikið bezta vin þinn og tælt húsfreyju
hans!
Meistari Andreas hopaði æstur eitt skref
aftur á bak. Hettan féll af höfði hans.
— Hver dirfist að segja slík orð? hrópaði
hann. — Látið hann koma fram!
— Hann er þegar horfinn, svöruðu næt-
urverðirnir.
— Hver var hann? Um það spyr ég, mælti
meistari Andreas.
— Nú — það var Gorius trésmiður!
— Gorius trésmiður. . . .
— Þú ættir annars ekki að vera að gera
þ>ig svona merkilegan, meistari, sagði ann-
ar næturvörðurinn. — Við næturverðirnir
vitum mæta vel, hvernig allt gengur til
þarna hinum megin í garðinum, þegar þú
og unga húsfreyjan þar, hún Metta, eruð
tvö ein. — Það veit líka öll borgin — allir
nema Bengt Hake sjálfur. . . . Þannig er
það líka venjulega.
Bengt hrynnti upp dyrum ölkjallarans,
i svo að birtan frá þakljósum og stikum þar
inni skein skært á meistara Andreas.
— Segðu, að það sé rógur, meistari! — bað
hann — segðu það rólega og ákveðið, og all-
ir munu trúa þér!
— Segðu það, meistari, hrópuðu her-
mennrinir og hljóðfæraleikararnir inni í
salnum. — Þú ert góður maður, og svik
verða ekki fundin hjá þér. Þú hefir gert
okkur að betri mönnum en við vorum áður.
Við trúum því, sem þú segir!
Bengt Hake teygði sig á móti honum, eins
og hann ætlaði að faðma hann að sér.
— Segðu það. . . . rólega og ákveðið!
Meistari Andreas beygði höfuðið og sneri
sér undan ljósbirtunni. — Það varð dauða-
þögn.
Annar næturvörðurinn lagði eyrað næst-
um því að vörum hans og heyrði hann tauta
með miklum hraða, eins og hann væri að
þylja bæn:
— Heilagi sankti Göran! Er kærleikur
þinn til jómfrúarinnar fögru ekki sterkari
en það, að þú gætir gerzt þjófur? Slíðra þá
sverð þitt og haltu leiðar þinnar. En sé al-
vara í hjarta þínu, ríð þá fram með bera
ásjónu og lát allan heiminn sjá, að þú stríð-
ir við nöðruna, sem vex og verður að dreka!
Næturvörðurinn skildi hann ekki og
hristi höfuðið. En meistari Andreas hafði
þegar stigið upp á þröskuldinn, og nú hróp-
aði hann inn í salinn:
— Réttið út vopn! — Sverð handa Bengt
og annað handa mér. — Það er það einasta,
sem við nú getum gert!
— Líf tveggja hefir þú eyðilagt! kveinaði
Bengt. Og án þess að bíða, greip hann tígil-
hníf sinn og rak hann mörgum sinnum á
kaf í brjóst meistarans.
Meistari Andreas stóð um hríð, hallaðist
upp að dyrastafnum og þrýsti lófanum yfir
banasár sitt. Blóðið seitlaði út milli fingra
hans.
— Það er nú úti um mig, og mál mitt er
á þrotum, sagði hann. — Kallið ekki skelf-
ingar og hatur yfir minningu mína, eins og
væri ég mikill glæpamaður. Það væri alltof
mikill heiður fyrir mig, og til þess er ég líka