Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 32

118
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kr~
alltof líkur ykkur sjálfum.... En þegar þið
gangið í kirkju ykkar og sjáið verk mitt, þá
biðjið — biðjið um að ykkur mætti veitast
styrkur til að beita hinu flekklausa sverði
riddarans!
Hann féll þungt niður á helluna og lá
hreyfingarlaus. Enginn þeirra, sem við voru
staddir, vildi snerta við honum eða styðjat
höfuð hans.
En þeir sögðu við næturverðina:
— Hér hefir þjófur verið drepinn! Það er
skylda ykkar að sjá um, að lík hans verðii
flutt burtu.
ENDIR.
Elias Kræmmer:
Vitastígurinn.
Helgi Valtýsson þýddi.
(Niðurlag).
VII.
Á Bjarkasetri var miðdegisverðarboðið
skreytt kristalli og blómum að vanda. Frú
Bramer var komin ofan, klædd hinum
perlugráa silkikjól sínum, og beið nú eftir
Sylvester. Hún var óróleg og óþolinmóð
vegna þess, að hann skyldi enn ekk'i vera
kominn heim úr skógarför sinni. Henni var
ekki um þessar löngu útivistir hans á
hverjum degi. Öðru hvoru læddist inn hjá
henni geigblandinn kvíði, er hún sat ein
heima og beið eftir honum. Hann hafði allt-
af byssu með sér, og alltaf gat eitthvert slys
borið að höndum. Og nú datt henni allt í
einu það í Iiug, senr hún Iiafði aldrei hugsað
út í áður: Hvernig mundi fara, ef Sylvester
félli frá, óvænt og skyndilega, og hún sæti
ein eftir með Jens? Henni var þegar ljóst,
að ekki gæti hún stjórnað stórbýlinu og
hinum miklu eignum þeirra; en svo var það
Sylvester sjálfur-----, hann var eiginmað-
ur hennar. Margra ára samvistir höfðu að
vísu ekki tengt þau nánar saman, en Syl-
vester var heiðarlegur maður, sem hún bar
virðingu fyrir.
Hún hafði frétt, að Gottlieb væri kom—
inn; en hún hafði enn ekki séð hann. EkkF
væri neins stuðnings að vænta frá hans
hendi, heldur þvert á móti. Þeir }ens
myndu sennilega bindast samtökum gegn
henni. Jens? Hún skildi ekkert í honurn.
Hann fór sínar leiðir og sýndi henni hvorkí
trúnað né traust.
Loksins heyrði hún hratt fótatak frannni
í forstofunni. Þar var Sylvester kominn í
grænum veiðimannabúningi sínum og með :
Jrunga fjallgönguskó á fótum. Hann hengdi
upp töskuna og byssu sína.
„Fyrirgefðu, Nóra, að ég varð svona lengi;.
ég rakst á nýja gaupuslóð og fór að rekja
hana.“
„Það er komin hálf stund fram yfir tím-
ann, Sylvester,"
„Ég get líklega sleppt því að hafa fata-
skipti, Nóra? Ég er líka orðinn hálfþrevtt-
ur.“
„Æ nei, við skulum ekki bregða gömhim ■
vana; þú veizt, að ég óska þess, að miðdegis-
verðir okkar séu ætíð hátíðlegir."
Hann gekk upp í herbergi sitt án þess að
segja nokkuð frekar, og skönnnu síðar sátu ;