Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 33

•N. Kv.
VIT \STÍGITR-INN
119
'þau við miðdegisborðið að vanda og ræddu
saman. í dag voru hænsnin umræðuefni
Trennar. Ætti hún að velja sér nýjan kyn-
stofn, Plymouth-Rocks, eða svarta Mín-
• orka?1) Meðan hún lét dæluna ganga um
hænsnin, var Sylvester að hugsa um Jens og
bréf það, sem hann hafði fengið frá honum
þá um morguninn, áður en hann fór að
Treiman. Hann hafði farið í þessa löngu
gönguför eingöngu til að geta íhugað ræki-
lega, livað hann ætti að segja Nóru. Hann
yrði að skýra henni gætilega frá öllu saman
•og bua liana smám saman undir hin miklu
tíðindi. Hann þreifaði í sífellu á brjóstvasa
sínum til að ganga úr skugga um, að bréfið
væri þar enn. Hún lét í sífellu dæluna
:ganga um hænsnin og herti smám saman
róðurinn, svo að hann fór að gruna, að hún
gerði það í þeim tilgangi, að hann skyldi
•ekki komast að. Hann var ekki viss um,
hvort nokkuð lægi undir þessu. Var hana
‘farið að gruna nokkuð, eða hafði hún feng-
ið einhvern pata af þessu einhvers staðar
;að? Allt í einu segir hún eins og rétt af til-
^viljun:
„Ég fékk bréf frá bróður mínum, yfir-
hershöfðingjanum, fyrir skömmu.“ Röddin
var kuldaleg; hann kannaðist við raddblæ-
inn.
„Jæja, fékkstu það? Er langt síðan?“
Hún leit á hann rannsóknaraugum.
Hann lét sem ekkert væri, þótt hann biði
svarsins með eftirvæntingu.
„O, svona um mánuður, hér um bil,“
sagði liún loksins. Hann þreifaði á brjóst-
vasanum og hugsaði: Guði sé lof, mitt bréf
er aðeins þriggja daga gamalt.
„Góðar fréttir að vanda frá yfirhershöfð-
ingjanum?" Hann leit spyrjandi á hana.
„Onei, ekki get ég nú sagt það. Hann
skrifar um Jens.“ Sylvester hrökk við á
stólnum; nú fór hann að skilja hina þrot-
lausu hænsnamælgi hennar. Hún hafði ein-
hvern ávæning fengið af málinu. Það var
jrví bezt að bíða og sjá, hvað setur. Það var
ekki ldaupið að því að átta sig á henni; hún
vissi ætíð meira, heldur en hún lét í veðri
vaka.
Stofuþernan kom inn og skipti um diska.
Nú var dálítil þögn.
Sylvester var ekki jafn-rólegur og hann
átti vanda til. Ætt lians hafði aldrei verið
þjáð af neins konar taugasleni, en í dag var
samt ekki laust við, að hann væri ofurlítið
órólegur. Þetta var í fyrsta sinn, sem hann
fór á bak við konu sína, og það í máli, þar
sem mikið var í húfi — framtíð einkabarns-
ins þeirra og hamingja. Hann hafði aldrei
á ævi sinni gengið neinar krókaleiðir, held-
ur sótt beint fram og ærlega, hver sem í hlut
átti. Hann var talinn strangur og lremur
óþjáll, en hvað um það; hann hafði aldreí
blekkt neinn né svikið. Honum leið ekki
vel-------. Hér var um framtíð Jens að
ræða, og hann skyldi ekki þurfa að lifa sama
lífi og foreldiar hans hefðu gert. Hún þukl-
aði órólega við borðþurrku sína, er hann
reyndi að lesa í svip hennar. En andlit henn-
ar var algerlega breytingarlaust; hún kink-
aði aðeins kolli til þernunnar, að hún gæti
farið. Hann bjóst við, að nú myndi hún
auðvitað hefja sóknina; það var samkvæmt
hennar gömlu hernaðaraðferð. Hann var í
rauninni mesti auli að ímynda sér, að hún,
Elónóra Bramer, fædd Fenger, myndi halda
að sér höndum, þegar eitthvað væri á seyði,
sérstaklega af þessu tagi! Hann var við öllu
búinn.
Sylvester braut valhnetur milli fingra sér
og þreifaði öðru hvoru á brjóstvasanum.
Sem betur fór var skjalið á tryggum stað. í
því fólst fait accompli, raunveruleiki, sem
hún megnaði ekki að kollvarpa né rifta. Að
því leyti var málið augljóst. Hún dýfði litlu
fingrunum hvítu niður í skola-skálina.
„Bróðir minn, yfirhershöfðinginn, segir
að Jens lifi ekki neinu fyrirmyndarlífi í
Ósló.“
J) Amerísk og spönsk hænsnategund. — Þýð.