Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Síða 36

122
VITASTÍGURINN
N. Kv.
til vill ævilöng óhamingja. En fyllilega
drengilegt var það ekki. . . .
Nú heyrði hann raddir yfir á Hlynahrygg,
skammt undan; þær bárust skýrt til hans
um bjart og hlýtt vorloftið. Fyrst heyrði
hann Gottliebs gamalkunna og dimmradd-
aða hö-hö-hö, og síðan bjartan og skæran
kvenhlátur, sem ldjómaði eins og smábjöll-
ur. Það var hún, sem verða átti húsfreyja á
Bjarkasetri!------
Hann gekk á móti þeim. Þau urðu hans
þegar vör, og hlátur þeirra hljóðnaði. Gott-
lieb og Jens hægðu á sér og fundu ósjálfrátt
á sér, að nú ætti Auróra að ganga á undan.
Og hún hélt áfram glöð og brosandi. Dökku
augun hennar blikuðu af gleði og hreykni,
en hjarta hennar tók að slá ákaft, svo að hún
varð að nema staðar sem allra snöggvast-. Þá
opnaði Sylvester faðminn við henni, og hún
vafði handleggjunum um háls lionum og
hallaði sér upp að breiðum barrni hans —
sem snöggvast. Hann lyfti henni upp í
sterkum örmum sínum, horfði framan í
hana og sagði síðan:
„Það ert þá þú, sem átt að bera hamingj-
una inn á Bjarkasetur?" Og hann kyssti
hana ástúðlega á ennið.
„Já. Guð blessi ykkur, börnin mín, og
gefi, að þið verðið eins hamingjusöm, og ég
get óskað ykkur!“
„Hö-hö-hö,“ rumdi í Gottlieb. „þau verða
eflaust hamingjusöm.“
„Guði sé lof, þú hefir alltaf verið bjart-
sýnn, bróðir minn.“ Hann tók yfir' um
herðar Gottliebs, og þannig gengu bræð-
urnir á eftir hinum og spjölluðu saman.
„Nú er eftir örðugasti hjallinn, Gottlieb,“
sagði Sylvester.
„Hö-hö, örðugasti? Aldrei getur nú verr
farið en svo, að mér verði fleygt út, og það
er nú ekki hættulegt," rumdi Gottlieb.
„Nei, nú verðurðu að vera alvarlegur,
þetta er ekkert spaug, skal ég segja þér.“
„Tekur hún þessu rólega?“ spurði Gott-
lieb. Hann nam staðar og leit á Sylvester.
„Hvað áttu við?“
„Veiztu hvað Kröger læknir sagði við
mig, þegar konan var farin frá honum?“
„Nei,“ svaraði Sylvester. Hann gat ekki
skilið, hvað það kænri þessu máli við.
,,Ég ætla að bíða rólega eftir rás viðburð-
anna og sjá, bvað setur,“ sagði hann, „hö-
hö-hö!“
„Veslings Kröger. Hann tók því víst alls
ekki rólega,“ sagði Sylvester.
„O, það er nú allt fallið í ljúfa löð á ný.
Allt jafnar sig, Sylvester, sé því aðeins tekið
rólega, hö-hö-hö!“
„Við skulum vona það, bróðir minn, við
skulum vona það,“ sagði Sylvester.
Þeir voru nú komnir inn í trjágöngin, og
hvíta stórhýsið á Bjarkasetri blasti við þeim.
„Ég skal segja þér það, Sylvester, að í dag
stíg ég inn á Bjarkasetur með sérstökum til-
finningum. Mér l'innst sem sé, að nú hafi
ég einhvern verðleik til að bera, hö-hö-hö!“
„Jæja? Þú ert nú ekki vanur að þjást af
neinni tilfinningasemi."
„Æjú, ég held nú það, einkum þegar um
svona fjölskyldu-gamanleik er að ræða.“
„Þetta er enginn gamanleikur, bróðir
minn,“ sagði Sylvester.
„Hö-hö-hö, jú svei mér er það gamanleik-
ur. Ég spígspora hér eins og grímuklæddur
tengdapabbi.“
„Uss, láttu ekki Nóru heyra neitt í þess-
um tón, Gottlieb.“ Sylvester laut að honum
og hvíslaði: „Það hefir verið mesta hneyksl-
unarhellan, að hún heldur alltaf, að þú sért
faðir Auróru."
„Er ég kannske ekki nothæfur til þess
háttar? Ég hélt, að ekki þyrfti neina sér-
menntun til þess háttar starfa. Hö-hö!“
„Blessaður, nefndu ekki faðerni á nafni,“
sagði Sylvester.
„Ég get vel látið það vera. Faðir Auróru
hefir ef til vill verið langtum fínni heldri
maður en ég, hö-hö-hö!“
Nú komu þau Auróra og Jens til þeirra.
Þau voru bæði ofurlítið vandræðaleg og