Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 37

N. Kv.
VITASTÍGURINN
123
kvíðin sökum alvöruþunga þess, sem beið
þeirra Iramundan; en er þau sáu Gottlieb
brosandi og heyrðu hann rymja hö-hö öðru
hvoru, gengu þau hress í huga og djarf-
mannlega inn í stóru forstofuna. Gottlieb
dró sio' ffætile°a í hlé. Hann var liér aðeins
o o o
aðstoðarmaður í þessum gamanleik, og
hann vildi ekki trana sér fram í fremstu víg-
línu, fyrr en ekki yrði hjá því komizt. Hann
var ekki fyllilega í essinu sínu og var hálf-
smeykur um, að hann myndi nú hlaupa á
sig — að vanda. Honunr var nú einu sinni
þannig farið. Hann gat ekki að því gert,
einkanlega ef í hann fauk; og í návist Nóru
vildi hann ekki ábyrgjast neitt.
Þegar þau höfðu tekið af sér yfirhafnar-
fötin, tók Sylvester Auróru við hönd sér og
leiddi hana inn í dagstofuna og yfir að litla
saumaborðinu úti við gluggann, þar sem
frú Eleónóra Bramer sat með hekludót sitt.
Og þar hafði hún setið að staðaldri. fyrri
hluta dags, öll þessi ár.
„Hér færi ég þér konu Jens sonar okkar,
taktu nú á móti henni sem dóttur þinni,
Nóra,“ sagði hann hlýtt og stillilega. Auróra
vissi ekki, hvað gera skyldi, Fyrst hafði
henni flogið í hug að fleygja sér um hálsinn
á tengdamóður sinni og spyrja, hvort hún
mætti kalla hana „mömmu"? En er hún sá
Jretta kuldalega og svipbrigðalausa andlit
andspænis sér, fannst henni, að hún gæti
allt eins vel faðmað marmaralíkneskjuna
framrni við stofudyrnar; en þar hafði Gott-
lieb falið sig til jress að geta sem bezt og í
Iaumi fylgst með, hvernig þessum gaman-
leik reiddi af. Hann vonaði, að hann kænr-
ist hjá því að taka beinan þátt í leiknum og
yrði ef til vill svo heppinn að geta laumast
burt, án þess að eftir yrði tekið. Og þá
skyldi hann nú ekki vera lengi á leiðinni
heim að ,,Málarakassanum“! Hann hugsaði
með sjálfum sér, að furðulegast af öllu væri
samt það, að Nóra skyldi skjóta þremur full-
orðnum karlmönnum skelk í bringu, svo að
Jreir væru blátt áfram með kríkaskjálfta. Ja,
svei, svei, fjandinn fjarri mér!
Meðan Gottlieb var að vælta þessu fyrir
sér, sá hann, að frú Bramer rétti fram hönd
sína, og Auróra tók í hana, mjög gætilega.
I sama vetfangi skaut upp í huga Auróru
endurminningunni um hina „djúpu kné-
beygju" í fjölleikatjaldinu forðunr, og án
þess að lrugsa út í það, gerði hún lrana, al-
veg vélrænt. En þá gat Gottlieb ekki stillt
sig lengur. Hann rumdi „hö-hö-hö,“ svo að
marmaralíkneskjan tók að kinka kolli og
hristist á stalla sínum. Þau litu öll í áttina
til hans. Jens og Auróra brostu, en frú
Bramer var óbreytanleg, og Sylvester alvar-
legur.
Gottlieb gleymdi nú öllunr sínum góðu
áformum um hógværð og lrlédrægni. Hann
stóð upp og gekk til Auróru og faðmaði
hana að sér og sagði: „Hö-hö-hö, þú ert þá
ekki ennþá búin að gleynra kúnstununr Jrín-
unr! Jæja, ég óska þér innilega til hamingju,
góða nrín; og ég vona líka, Nóra, að stúlkan
megi verða þér til gleði." Hann greip báð-
ar hendur frú Branrer og þrýsti þær inni-
lega, svö að öll konan litla hristist tih.
„Þakka þér fyrir, Gottlieb, ég veit, að þú
meinar [retta vel,“ sagði lrún allt í einu.
Gottlieb stóð og glápti af undrun. Svo vin-
gjarnleg orð lrafði hann aldrei áður heyrt
af hennar munni. Hann ætlaði aftur að
þrífa í hönd hennar, en hún kippti henni
að sér, því að hún þoldi ekki nreiri hristing
í einu. Hún brosti aðeins lítið eitt.
„Ég þakka þér fyrir Jretta, Nóra. Þú hefir
nú alltaf verið heldur spör á hlýyrðin við
nrig unr ævina, en nú getur skeð, að þau séu
í vændunr — annars lrefi ég víst heldur ekki
verðskuldað þau, hö-hö!“
„Jú, þú lrefir verðskuldað hlýyrði og
Joakklæti, Gottlieb frændi,“ sagði Auróra og
tók hann um hálsinn.
„Það er inndælt, að þú skulir vera kom-
inn heim aftur að Bjarkasetri, Gottlieb. Það
hefir verið tónrlegt í fjarveru þinni,“ sagði
16*