Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 38

124
VITASTÍGURINN
N. Kv.
Sylvester og lagði höndina á öxlina á hon-
um.
„Eigirdega hefði ég nú ekki átt að taka
þátt í þessum gamanleik. en sem belgfleg-
inn og úttroðinn-------.“
„Þegiðu nú og geymdu þér allar útskýr-
ingar, Gottlieb; — þú ert hér sem frændi
allrar fjölskyldunnar!“
Gottlieb rumdi ánægjulega, því að svona
„farsælli rás viðburðanna" hafði hann ekki
dreymt fyrir. Allt í einu 1 itaðist hann um:
„En hvar er Jens herramáður? Hö-hö-hö,
hann hefir máske lagt sér til ýmsar þeirra
dyggða, sem frænda hans skortir svo alger-
lega, svo sem: lítillæti, hófsemi og gætni? —
er það ekki satt, Nóra?“ spurði hann spaug-
andi.
„Við skulum vona það, Gottlieb,“ svar-
aði hún og gaf Jens merki um að koma.
Jens var með öllu óvanur slíkum fjöl-
skylduviðburðum og hafði því dregið sig í
hlé eftir beztu getu....
Stofuþernan kom nú inn og tilkynnti, að
miðdegisverðurinn væri á borð borinn.
Hinum stóru eikarhurðum borðstofunnar
var nú lokið upp. Sylvester leiddi tengda-
dóttur sína til borðs, og frú Bramer son
sinn. Gottlieb gekk aleinn á eftir. Hann
humraði og smáhneggjaði í sífellu og sagði
við sjálfan sig: „Þetta er svei mér sú hláleg-
asta skrúðganga, sem ég hefi séð og tekið
þátt í á ævinni, hö-hö-hö!“
VIII.
Fía var alveg veik af forvitni um að frétta,
hvernig innreið Auróru á Bjarkasetur hefði
farið fram og tekizt. Tvo morgna í röð
hafði hún hlaupið ofan til Roosevelts til að
spyrjast fyrir, hvort hann hefði ekkert frétt.
En stráksskömmin sneri öllu upp í glens og
gaman. Og ívarsen hló auðvitað og skemmti
sér vel, þegar Roosevelt hermdi eftir frú
Bramer.
Það mátti telja sjálfsagt, að Stolz-fjöl-
skyldunni mundi verða boðið til Bjarkaset-
urs einhvern daginn; en hvenær? Nú voru
liðnar nærri fjórar vikur frá brúðkaupinu,
svo að heimboðs gat verið von á hverri
stundu. Fía hélt því fast fram, að Adam
yrði að útvega sér ný kjólföt; en því þver-
neitaði hann ákveðið: Vildu þau ekki
sætti sig við hann í gamla lafafrakkanum, þá
gætu þau fengið að vera án hans. Og þar við
sat.
í kassa uppi á lofti hafði lengi legið svart-
ur rósasilki-kjóll eftir móður Adams,
kommandör-frú Stolz, og nú Iiafði Fía tek-
ið hann frarn. Hann mátaði henni, eins og
hann hefði verið saumaður handa henni, og
þegar búið var að taka af honum slóðann,
var hann í alla staði hinn prýðilegasti. Hún
hafði að þessu sinni orðið að brjóta odd af
oflæti sínu og fara á fund bakarafrúat
Sönniksen, sem var vel að sér í kjólasaum,
og fá hana til að hjálpa sér með kjólinn.
Loksins konr heimboðið til „miðdegis-
verðar næstkomandi sunnudag kl. 6“. Fíu
virtist það heldur en ekki hlálega valinn
tínri til miðdegisverðar; en hún sagði samt
ekkert um það. Þetta var sennilega fínt og
fyrirmannlegt.
Nú auðnaðist Fíu að lifa hinn mikla,
langþráða dag. Þau Adam voru sótt að
ferjustaðnum í gamla skyggnisvagninum á;
Bjarkasetri. Fía var mjög hreykin bæði af
skrauthatti sínum og silkikjólnum, sérstak-
lega af kjólnum. Áður en hún steig upp í
vagninn, burstaði hún sætið og þurrkaði
vandlega; en þá varð Jón gamli ökumaður
gramur og sagði, að vagninn væri hreinn,
Fía lét, sem liún heyrði það ekki, þreif
frakkann, sem Adam bar á handlegg sér, og
settist á hann. Hvað sem öllu öðru liði,
mátti ekki sjást á rósasilki-kjólnum. Síðan
hallaði hún sér makindalega aftur á bak í
sætið og kinkaði brosandi kolli til allra
þeirra, sem þau mættu á leiðinni. Henní
fannst hún nú vera drottingajafni.
„Er ekki skemmtilegt að teljast einu