Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Page 40

126
VITASTÍGURINN
N. Kv_
tímis svo hátíðlega skringileg, að Sylvester
varð að blæja. Gottlieb var þar einnig nær-
staddur og rumdi að vanda „hö-hö-hö“, og
bræðurnir skemmtu sér kostulega.
Þegar þau Roosevelt og unnusta hans
komu, þagnaði Fía aht í einu. Hún vildi sjá
og athuga rækilega, hvort bakaradóttirin
kynni raunverulega að haga sér eins og
„dama“. Jú, svo sannarlega — hún var snot-
ur og nett, þegar hún knébeygði fyrir frú
Bramer, og hvíti kjóllinn með rauða mittis-
bandinu var alls ekki svo afleitur. Ef tii vill
var hann annars heldur stuttur? Það var
ekki nauðsynlegt að sýna þessa gildu leggi!
Fíu létti samt fyrir brjósti; þetta var all-
sæmilegt, þegar öliu var á botninn hvolft.
Roosevelt var auðvitað glæsilegur, ef hann
aðeins vildi strjúka hárið aftur yfir höfuðið;
en stóri hárskúfurinn féil alltaf ofan á enn-
ið á honum.
Síðan var gengið til borðs. Bramer gekk
á undan og leiddi frú Stolz, þar á eftir komu
þau Adarn og frú Bramer; en unga fólkið
hafði þyrpst hlæjandi utan um Gottlieb
frænda og dregið hann með sér inn í borð-
stofuna. Til allrar hamingju varð frú Bram-
er þess ekki vör, því að það var auðvitað
ekki fyllilega í stíl. En Gottlieb skennnti
sér vel. Þetta var annað samsætið, sem hann
hafði verið í að Bjarkasetri á hálfum mán-
uði, og sem betur fór, voru þau ekki eins
leiðinleg og þau voru áður vön að vera!
Fía lyfti silfurgöfflunum og vóg þá í
hendi sér, og síðan laumaðist hún til að gá
að, hvort þetta væri raunverulega hreint
silfur, — jú, hún sá stimpilinn, þá var það
allt í lagi. Hún hvarflaði augum í sífellu og
verðlagði hvern hlut í huga sér. Kristalls-
muni þekkti hún ekkert inn á, en dúkarnir
og borðþurrkurnar voru fyrsta flokks, hún
þreifaði á dúknum undir borðinu. Hún
kinkaði kolli til frammistöðu-þernanna og
gaf Roosevlt greinilegt merki um að hann
skyldi strjúka upp liárið, og hún hvíslaði
að Auróru, að hún skyldi sitja bein í baki.
I stuttu máli, hún liafði í rnörg horn að lítar
og sinnti öllu, sem fyrir augu bar. Sylvester
og Gottlieb sátu sinn hvorum megin við;
hana og skemmtu sér prýðilega yfir glað-
værð hennar og góða skapi.
Frú Brarner talaði með áhuga við Adani'
Stolz; en litlu augun hvössu voru sífellt á
verði. Hún lagði við eyrun, í hvert sinn, sem
hún heyrði Sylvester hlæja að einhverju því,„
sem frú Stolz hafði sagt.
Samsætinu lauk snennna, eins og venjæ
var að Bjarkasetri.
Sylvester var í bezta skapi, og er gestirnir
voru farnir, spurði hann, hvort þetta hefði
ekki verið mjög skemmtilegt samsæti?
„Jú, en guði sé lof — ---nú er því lok-
ið.“ Hún rétti honum höndina og bauð
góða nótt og hvarf á burt.
í vitanum leið hver vikan af annarri og
mánuðirnir hver af öðrurn eins og áður. Að
vísu hafði samsætið á Bjarkasetri um hríð
valdið nokkrum óróa í friðsamlegu hvers-
dagslífi þeirra; en er frá leið, fyrntist það
og gleymdist.
Auróra og Jens komu oft upp í vita til að
heilsa upp á Adam og Fíu; en Auróra hafðí
aldrei orð á, hvernig þeim frú Bramer
semdi. Fía hafði nú sinn grun og sérstakar
hugmyndir um það allt; því að hún hleraði
sitt af hverju úr ýmsum áttum, bæði í
Straumsundi og í nágrenninu. Mestan fróð-
leik fékk hún samt hjá Öblu gömlu. Hún
var sem sé komin aftur til „stúdentsins" í
„Málarakassánum”. Eftir að Kröger liafði
endurheimt konu sína og farið í brúðkaups-
ferð til Ítalíu, þurfti lrann ekki lengur á
ráðskonu að halda.
Gottlieb fór oft yfir að Bjarkasetri og
gekk þá um skógana með bróður sínum, og
Abla fékk þannig nýjar fréttir um allt, sem
frarn fór þar fyrir handan.
Auróra héit alltaf tryggð við Öblu gömlu.
Þegar hún brá sér í bæinn, leit hún oftast
inn í „Málarakassann” um leið, og hún var