Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 43

N. Kv.
VITASTÍGURINN
129
fegurð henanr og frjálsmannlegu fasi og
framkomu.
„Hún er skynsöm, skal ég segja yður,
þessi litla dama,“ hvíslaði amtmaðurinn að
yfirliershöfðingjanum; „það verður ekki
auðvelt fyrir systur yðar að temja hana.“
„Það er listamannablóð í henni, eins og
þér vitið, amtmaður! Já mikið fjandi er hún
fjörug og skemmtileg." Samræðunni lauk,
er gömul, svartklædd konahirtistniðriítrjá-
göngunum og kom hægt gangandi upp að
húsinu. Hún var lítil vexti og lotin í herð-
um og læddist áfram frá einu trénu til ann-
ars. Ef til vill hugðist hún að geta laumast
þannig inn eldhússmegin.
„Það er sennilega einhver betlarinn,“
sagði frú Bramer.
„Ég skal hlaupa ofan til hennar og
spyrja,“ sagði Auróra og stóð upp.
„Auróra, þú gerir svo vel að hringja á
stofuþernuna og biður hana að ganga ofan,“
sagði frú Bramer, og raddblær hennar var
algerlega ótvíræður.
„Það er ekki þess vert að vera að ómaka
hana með því,“ svaraði Auróra glaðlega. Og
hún var þegar komin ofan í trjágöngin. Það
varð hljótt meðal gestanna, sem allir þekktu
frú Bramer og skildu fyllilega vel, að hér
var brotið í bága við heimilisreglurnar: en
það var fremur óvanalegt á Bjarkasetri.
„Mikið andskoti er hún hugrökk," h\ ísl-
aði yfirhershöfðinginn, sem var ekki bein-
Jínis neinn aðdáandi systur sinnar.
Auróra stóð lengi niðri í trjágöngunum
og talaði við gömlu konuna. Frú Bramer
varð óþolinmóð og tók að stjákla fram og
aftur um svalirnar. Að lokum luingdi hún
á stofuþernuna, en áður en hún kom, sá
hún sér til mikillar skelfingar, að Auróra
faðmaði og kyssti gömlu konuna. Hvað átti
nú þetta að þýða? Var þetta ef til vill ein-
hver fátækur ættingi hennar, sem hér kom
óvænt? Ef svo væri, yrði að sjá um að korna
henni ofan í þjónastofu. En að þetta skyldi
nú þurfa að koma fyrir einmitt í dag. Aur-
óra hafði stungið hendinni undir handlegg
gömlu konunnar og leiddi hana nú upp að
svölunum. Allir gestirnir voru nú ’staðnir
upp og fylgdu með athygli rás viðburð-
anna.
„Þetta er gömul og góð vinkona mín, sem
ég hefi ekki séð í mörg ár,“ sagði Auróra og
klappaði hönd gömlu konunnar.
„Ég skal láta stofuþernuna fylgja henni
ofan í almenningsstofuna," sagði frú Bram-
er ákveðið.
„O, það get ég gert sjálf,“ sagði Auróra og
leiddi gömlu konuna yfir grasflötina og upp
að aðaldyrunum.
„Ég sagði almennings-stofuna, Auróral"
Frú Bramer var skjálfrödduð.
En Auróra fór ekki ofan í almennings-
stofuna, hún leiddi gömlu konuna með sér
inn um aðaldyrnar. A svölunum ríkti vand-
ræðaleg þögn um hríð. Sylvester beit á vör-
ina, og Jens gekk ofan í garðinn. Frú Bram-
er iiélt uppi samræðum og sveigði inn á aðr-
ar brautir og lét, sem ekkert væri, en bræð-
in sauð í henni. Svona hegðunar hafði hún.
ekki getað vænst, jafnvel af allra þrjózkustu
vinnukonu: „O, Gottlieb! Gottlieb! Mikla
ábyrgð hefir þú lagt þér á herðar nteð því
að leiða iiana inn á okkar heimili. . . .“
Auróra fór með gömlu konuna upp á her-
bergi sitt. Hún hjálpaði henni úr utanhafn-
arfötunum og lét hana setjast í góðan stól.
Svo lét hún sækja handa henni te og brauð
og sat síðan og hélt í höndina á henni. Og
gamla konan hló og grét á víxl.
„Nei, að það skulir vera þú sjálf, gamla
góða Trísa,“ sagði Auróra og leit á gamla,
hrukkótta andlitið. „Ég þekkti þig ekki
itndir eins, en nú sé ég það svo greinilega —
já, víst ert það þú.“ Öll barnæska mín hjá
þér er alveg eins og draumur, svo’eilífðar
langt finnst mér síðan.“
„Já, það er langt síðan, mörg, mörg ár,
Auróra.“ Trísu vöknaði um augu, og hún
17