Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 44

130
VITASTÍGURINN
N. Kv.
strauk gætilega um hár Auróru og mjög
ástúðlega.
„Er Povelsen forstjóri enn á lífi og þeir
hinir?“ spurði Auróra.
„Nei, fjölleikahúsinu var hætt, og for-
stjórinn drakk sig í hel fyrir mörgurn árurn,
og hinir — já, þeir eru dreilðir um víða ver-
öld, eins og þess háttar fólki er tamt.“
„En þú, Trísa, lrvar hefir þú verið öll þessi
ár?“
„O, ég hefi nú verið hingað og þangað. I
æsku var ég hárgreiðslukona, já meira að
segja dugleg í þeirri iðn." Hún brosti; og
þá iðn tók ég upp aftur, þegar fjölleikahús-
ið hætti störfum. Ég hefi rétt aðeins getað
lifað á því, hingað til.“
„Veslings Trísa, þér hefir víst liðið illa?“
„Ojæja, svona öðru hvoru. En verst hefir
samt verið að vera svo einmana."
„Áttu enga ættingja?“
„Nei* að minnsta kosti enga, sem ég
þekki,“ sagði hún hæglátlega og hljómlaust.
Þær sátn lengi og spjölluðu um gamla daga,
og um það, hvernig þeim hefði liðið síðan.
„Þú mátt trúa því, að ég hefi sífellt haft
þig í huga, Auróra, og ég varð svo glöð,
þegar ég frétti, hve vel þér reiddi af hjá öll-
um þessum góðu manneskjum.“
„Þakka þér fyrir, Trísa. Ég skil ekki í,
hvernig fyrir mér hefði farið, veslings mun-
aðarleysingjanum, hefðir þú ekki tekið mig
að þér á þeim árum.“
„O, ég hefði nú átt að gera miklu rneira
fyrir þig, Auróra, miklu meira!“ Hún grét í
hljóði.
„Þetta máttu ekki segja, Trísa. Þú gerðir
allt sem þú gazt fyrir mig, og kenndir nrér
bæði bænir og að prjóna sokka og margt
fleira.“
„Ég kunni sjálf svo lítið, Auróra; ég var
barn fátækra íoreldra og varð að fara allt of
snemma að heiman, allt of snemma.“
„En hvers vegna hefirðu ekki skrifað mér,
Trísa. Hvers vegna komstu ekki fyrr en
þetta?“
„Onei, Auróra. Ég vildi ekki gera þér
skömm með því að minna fólk á, að þú
værir,------jæja, nú getur það verið sama,
barnið rnitt. Ég hefi orðið að lifa einmana
um ævina — ég hefi ekki íþyngt neinum
með áhyggjum mínum, ekki einu sinni hon-
um, sem það hefði þó staðið næst. Það var
ef til vill ekki rétt af mér, Auróra, ekki rétt
þín vegna? En ég var nú einu sinni af því
tagi, sem eru fátækir og stórlátir samtírn-
is------“.
Hún sat lengi hugsi. Fingur hennar
struku titrandi um borðteppið. Auróra stóð
upp. Hún leit með athygli á sviphryggt and-
lit gömlu konunnar, og allt í einu skaut
upp nýstárlegum grun í huga hennar:
„Barnið mitt,“ hafði hún sagt —--------
„barnið mitt!“ Svo laut hún allt íeinuniður
og vafði handleggjunum um hálsinn á
Trísu, lagði höfuðið að brjósti hennar og
sagði með grátekka: „Mamma — mamma —
að þú skulir ekki hafa komið fyrr!“ — Þann-
ig sátu þær lengi. Hvorug mælti orð af
munni. Báðar grétu hljóðlátlega. Loksins
hvíslaði garnla konan: „Ég hefði víst heldur
ekki átt að koma núna, Auróra, en ég þráði
svo að sjá þig aftur, þó ekki væri nema sem
allra snöggvast-------. Ég skal fara undir
eins aftur.“
„Nei, nú skaltu vera hér kyrr, mamma,
vera alltaf hjá okkur.“ Hún hallaði lröfði
niður á öxl gömlu konunnar og klappaði
henni á kinnina.
Þá var drepið á dyr, og þerna kom inn og
sagði, að gestirnir væru að fara og ætluðu
að kveðja.
„En elsku Auróra, get ég setið hér eftir í
þessu fína herbergi, einsömul?"
„Sittu bara og hvíldu þig, mamma, svo
kem ég bráðum aftur upp til þín.“ Auróra
kinkaði til hennar kolli og gekk út úr her-
berginu.
„Mamma!“ hvíslaði gamla konan —.
,,Mamma!“ Hún hallaði höfðinu niður að
borðfletinum og spennti greipar. . . .