Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 46

132
VITASTIGURINN
N. Kv.
skyldusamsæti, að herra Stolz var þægilega
alþýðlegur maður með nokkra siðmenningu
að erfðum, en það veit guð, að hann er eng-
inn undra-maður á neinn hátt! Nú var hún
ábyrg gagnvart manni sínum og syni, og þá
ekki sízt minningu föður síns sálaða, um að
halda uppi virðingu ættarinnar. Hún varð
því að gera víti til varnaðar og sýna, að enn
væri það hún, sem réði á Bjarkasetri: gamla
konan skyldi verða að fara ofan í almenn-
ingsstofu; þar átti hún heima.
Þegar hún kom ofan aftur, hitti liún Syl-
vester og Auróru í djúpum samræðum. Þau
stóðu þegar upp, og hann sagði umsvifa-
laust:
,,Það er alveg rétt, Auróra, láttu gömlu
konuna fá Iierbergi í hliðar-álmunni.“
„Ég hefi sagt í almenningsstofunni, Syl-
vester,“ greip frú Brarner fram í.
„Við höfum komið okkur saman um tvö
lítil herbergi í hliðat'álmunni, Nóra.“ Hann
sagði þetta stutt og ákveðið. Hún svaraði
engu, {oví að hún vildi ekki eiga á hættu að
stofna til almennrar styrjaldar; en hún
kenndi sting í brjósti og greip til hjartans.
Þetta var í fyrsta sinn í hjónabandi þeirra,
að Sylvester hafði afneitað henni og það
meira að segja opinberlega. Henni skildist
nú, að hér voru sterk niðurrifsöfl að verki.
Auróra hafði notað tímann vel. Það voru
henni hin ógurlegustu vonbrigði, að Syl-
vester skyldi ekki standa sem áðnr henni við
hlið .tryggur og traustur og óhagganlegur.
Ef til vill hefði hún ekki verið honum, sem
vera bæri? Eða, eða — skyldi vitavörðurinn
raunverulega hafa rétt að rnæla------“ að
ég geti hvergi fundið örlítinn blett, þar sem
strá kærleikans nái að spretta.“ Æ, þau
hefðu ekki skilið hana, þau hefðu ekki skil-
ið hana....
Dagarnir liðu, og frú Bramer varð æ ein-
manalegri, og hugrekki hennar þvarr við
hvert virki, sem hún varð að gefa upp í
vörn sinni. Smám saman varð hún alltaf á
undanhaldi, þar sem kraftar hennar þurru,
og viðnámið varð því minna. Hin háreista
bygging hrörnaði og lá við falli, allir stæri-
lætis-draumar hennar voru miskunnarlaust
sundur tættir. I gær var æsku-dansleikur á
Bjarkasetri, og þá var dansað í stói'a salnum!
Frú Bramer hafði ekki verið jjar viðstödd;
hún hélt sig í herbergjum sínum; „hún var
ekki sterk fyrir hjartanu.“ Á dansleiknum
var brosað dálítið að þessu orðatiltæki — í
laumi —; en það var satt, að hún fann til
fyrir hjarta, er dansmúsíkin barst upp til
hennar úr danssalnum. Allir voru henni
góðir, og Sylvester var alltaf óaðfinnanlegur
í framkomu sinni við hana. Jafnvel þau
Gottlieb voi'u orðin vinir; en hún fann á
sér, að hennar valdatíma var lokið. Auróra
var hin sterka og mynduga, með hugdirfð
æskunnar og glaðværð til fylgdar. Jens var
eins og leikfang í höndum hennar, eins og
faðir hans. Henni gramdist þetta, og henni
fannst allt sem Auróra gerði, vera eins og
nálarstungur, sem henni væru ætlaðar. Það
átti að pynta hana hægt og seigt til dauða.
Hún lá á kné og bað föður sinn að biðja fyr-
ir sér; en henni virtist hann snúa sér frá
henni og segja: „Þú hefir brugðist mér!“
Hafði hún raunverulega brugðist? Nei. Of-
ureflið var of mikið.
Þannig lrarðist hún dag eftir dag. Htm
fór úr herbergjum sínum aðeins um mál-
tíðir. Einn morgun eftir mitt snmar höfðu
öll hin farið á silungsveiðar upp í fjallvatn
í Steinsnrörk. Og þeirra var ekki von heim
aftur fyrr en um kvöldið. Frú Bramer
heyrði glaðvært Iijal þeirra og hlátur, er
lagt var af stað. Hún lagði svíefilinn yfir
eyra sér. Hún kenndi sviða í hjarta ,ekki
vegna þess að hana langaði til að fara með
Jreim, en sökum þess, að þau skyldu vera
svona glöð og hamingjusöm, meðan hún lá
hér og engdist sundur og saman í kvöl og
örvæntingu. Henni varð hugsað til vitavarð-
arins. Já, henni varð oft hugsað til hans upp
á síðkastið. Það stafaði sennilega af því, að
Gottlieb var svo tíðrætt um hann. Ætti nú